Thursday, 31 January 2013
The lady of snows Thuthukudi..
THE PARAVARS OF THE PEARL FISHERY COAST
The history of Shrine Basilica is closely connected with the history of the conversion of the PARAVARS (Tuticorin), the indigenous people of the Pearl Fishery Coast. In fact, Our Lady of Snows, is fondly called in Portuguese senhora, Das Nevis which means Our Lady of Snows. She has been given the unique title of Yelu Kadalthurai, Yega Adikala Thai in Tamil which means the Mother of Refuge for the seven major coastal villages, viz Vembar, Vaippar, Thoothukudi (Snows Basilica, Tuticorin), Punnaikayal, Virapandianpatinam, Thiruchendur and Manapad (Thoothukkudi District).
THE MASS CONVERSION
Once the paravars of Pearl Fishery Coast had a sharp dispute with the Muslims of this area regarding the right of Pearl Fishing. The Pattankattimar (The leaders of Parava villages) requested the Portuguese to rescue them form the cruelties of the Muslims and the Portuguese and the Muslims were routed. As a token of gratitude to their redeemers, the Portuguese, the Paravars from about 22 villages numbering about 30,000 embraced Christianity in the y ear 1535-37 . In October 1542, St. Francis Xavier arrived on the shores of the Pearl Fishery Coast to catechize them and strengthen them further in their faith.
THE PERSECUTION
Soon there arose a great religious persecution by the Nayak of Madurai who had by this time taken control of the Pearl Fishery Coast. They set fire to churches and houses of Catholics. Hence the Paravars left Thoothukudi ( Tuticorin ) and fled to a nearby Island named Raja Theevu (known as Hare-island today). They took along with them the statue of Our Lady of Snows and solemnly installed it in a newly built church there. It was there till the Jesuits returned to Thoothukudi ( Tuticorin ) in 1610.
Another tradition says that during the war, the church of Our Lady of Snows at Raja Theevu was destroyed and therefore, the people removed the statue from there and installed it in a small chapel of St. John the Baptist at Sivanthakulam near Thoothukudi ( Tuticorin ). When the Dutch occupied that area, they carried away the statue to a church at Korkai. And it was brought back to Thoothukudi ( Tuticorin ) in 1699.
THE MIRACULOUS STATUE
The beautiful statue of Our Lady of Snows has always been looked upon as a miraculous one, as many miracles are said to have occurred in the Shrine from the time of its installation at St. Pauls Church, Tuticorin.
SAVED FROM A THUNDERBOLT
The first miracle is narrated by Rev. Fr. Vigilius Mansi himself who built the present Church of Our Lady of Snows. In a letter dated September 24th, 1708 addressed to one Father Maria Ignacy in Rome, he narrates how on April 4th, 1707 at mid-night, a sonorous and fierce thunderbolt fell in his residence where he had kept the miraculous statue for a short time and how he was miraculously saved by Our Lady herself.
OTHER MIRACLES NARRATED
The Jesuit report of 1709 by Fr. Francis Vaiz mentions the following miracles.
A newly converted Dutch Officer was attacked by a serious disease. No doctor nor medicine could cure him. The condition became worse day by day. On his death bed, he had recourse to Our Lady drank the water that washed the feet of the miraculous statue of Our Lady of Snows. What a surprise! He began to get well from that moment and he totally embraced the Catholic faith latter.
Two people who were paralyzed and lost all hope of cure, vowed in front of the miraculous statue that they would pray the Rosary daily till the end of their lives and drank with faith the water that washed the feet of the statue. Slowly they were relieved of their paralysis and soon got completely healed.
A supposed to be barren woman with faith drank the oil form the lamp kept near the miraculous statue and was conceived and became a mother of a child.
Once a pious woman had gone to the Shrine to participate in the Novena Service. At that time her hut caught fire by a piece of cloth that fell on the oil lamp. The whole hut should have been burnt to ashes but surprisingly, only that piece of cloth had got burnt!
Even the Hindus who come flocking to Our Lady of Snows acknowledged that they had experienced miracles after praying to Our Lady. Even today we find Hindus and people of other faiths flocking to Our Lady of Snows Church especially during the annual festival days. There are a few sincere devotees who visit the shrine throughout the year.
The holy custom of drinking the water that washes the feet of Our Lady in the statue and using the oil from the lamp are still followed by some devoted people.
HISTORY OF THE SNOWS BASILICA
As the whole race of Paravars became Christians, they were badly in need of a place of worship. Fr. Pedru Consalves who had baptized these people, built the first church in Thoothukudi ( Tuticorin ) in 1538 and dedicated it to his own patron St. Peter; this was the Parish Church for the Parava Christians in Thoothukudi ( Tuticorin ) for many years. It is also said St. Francis Xavier, during his stay at Thoothukudi ( Tuticorin ), used to celebrate Hole Mass in this Church. Today, a street named, St. Peter Koil Street, tuticorin exists in the Parish area ( Tuticorin ).
THE CHURCH DEDICATED TO OUR LADY
Then in 1582, through the efforts of the Jesuits, a church dedicated to Our Lady of Mercy (Senhora de Piedade) was consecrated by the Bishop of Cochin Msgr. Devoura on 5th August, the fesast of Our Lady of Snows. It was in the Jesuit head-quarters in Keracope Street. It was also called St. Pauls Church, Tuticorin. Every year the annual feast was celebrated on 5th August. In 1610 when the miraculous statue of Our Lady of Snows reached Thoothukudi ( Tuticorin ), it was solemnly installed in the church of Mother of Mercy and thereafter gradually it came to be called the Church of Our Lady of Snows Basilica.
NEW CHURCH HISTORY
Wishing to build a beautiful church of Our Lady of Snows Basilica, Fr. Vigilius Mansi whole heartedly took great efforts. He had to face lot of difficulties from the side of the Dutch as well as that of his own people. He obtained permission from the Dutch Government (at Ceylon) to construct a new church for Mother Mary of Snows, tuticorin; swimming against the current, he laid the foundation for the new church on 4th April 1712 and within a year he was able to complete the church. On August 5th 1713, the new church was opened and blessed and the first feast in the new church was celebrated in a very grand scale.
PROBLEM OF DOUBLE JURISDICTION
From 1857 onwards, the so called Double Jurisdiction caused a great problem among the Parava-Christians of Pearl Fishery Coast. In the same diocese and sometimes within the same parish at one and the sametime the Portuguese government (Padroado Goa Mission) and the Propaganda Fide (French Mission) had their jurisdiction. Accordingly, the following five coastal parishes came under the Padroado Diocese of Mylapore : Our Lady of Snows Basilica, Thoothukudi, Holy Ghost Manapad, St. Micheals Punnaikayal, Our Lady of Assumption Vaippar and St.Marys Kooduthaai. This condition continued till the new diocese of Thoothukkudi ( Tuticorin ) was erected in 1923. Pope Pius XI through the Apostolic Brief Quae Catholico Nomini dated June 12, 1923 amalgamated the above parishes into the newly created Diocese of Thoothukudi ( Tuticorin ). Accordingly the Church of Our Lady of Snows came under the jurisdiction of the Bishop of Thoothukudi ( Tuticorin )on April 11, 1930.
RAISED TO THE STATUS OF BASILICA
In 1982, when the Church of Our Lady of Snows celebrated the 400th anniversary, Pope John Paul II raised it to the status of Basillica through his apostolic letter Pervenute illa Dei Beatissimae Genitricis Effigies dated 30th July 1982.
It is the greatest honor for a church to be raised to the status of a Basilica. The Greek word Basilica signifies a Royal Hall. In course of time, this word has come to mean a large and beautiful hall. In ancient times, the whole world in general and Rome in particular, erected large halls for administrative purposes. The first hall bearing the name of Basilica existed in Athens. But after the fall of Greeks, the Romans popularized it. It was Julius Caesar who artistically constructed the hall of Basilica Julia for administrative purposes. They are somewhat similar to the Durbar Halls in ancient Indian places.
Christ being the king and His Church being His Audience the larger Christian Churches in Rome, came to be called Basilicas. Naturally these Basilicas were large, roomy, bright and ornamental. Today, for a church to be raised to the status of Basilica certain conditions are to be fulfilled:
The Church, usually is built with front facing the east.
Generally it is constructed in one of the classical styles of architecture.
It should contain some works of art or house the body of a Saint or a celebrated statue venerated in the land or it should be a place of pilgrimage
OUR SHRINE A TRUE BASILICA
The Shrine Basilica of Our Lady of Snows is fascine East; constructed in the Portuguese architecture; it houses the celebrated and miraculous statue of Our Lady of Snows, most beautifully carved out of wood and hence it is a great piece of art. Thus the Shrine Basilica of Our Lady of Snows deserves to be called a Basilica in the true sense of the word!
In Rome itself there are 13 Basilicas and of which 5 are major and 8 are minor ones.
Basilicas are usually under the supervision of Cardinals and accorded special privileges. In India there are several minor basilicas, like Basilica of Our Lady of Mount Bandra in Mumbai, the Basilica of Born Jesus in Goa, the Basilica of San Thome in Chennai, the Basilica of Our Lady of Health at Velankanni, and the Basilica of Our Lady of Lourdes, Poondi.
CONCLUSION
The mother instinct is the deeper-most instinct in any living being because the very origin and continuity of life is very much connected with a mother. A mother stands for love and security, the most basic needs of any living being. Hence, it is natural that human beings adore Motherhood and Tamils, have deeper sentiments towards mother than any other race. Almost all religions have somehow developed this concept of Mother God and sometimes a host of Goddesses!
The concept of Mary as Our Mother in the Catholic faith fully satisfies this basic human need of the people. Yet, the church is aware of the exaggerations and deviations in this regard. The shrines of Our Lady, often, seem to be occasions for people to deviate from true catholic faith on Mary. Hence, while promoting the devotion to Mary, Our Mother through Shrine Basilica, it is of paramount importance to point out to the people, the true and correct doctrines of the Church on Marian devotion.
TRUE DEVOTION TO MARY
True Marian devotion arises from the fact that Mary's is the Mother of Jesus, the incarnate God and therefore, she is honored as the mother of God. The Gospel also confirms this fact: when Mary visited Elizabeth, the later was inspired by the Spirit and cried out
Why this Granted me that the mother of my Lord should come to me?
Lord in Bible refers to God. Hence Elizabeth herself calls Mary The Mother of God. It is only natural that when we honor God we should also honor His mother.
Marys motherhood rests more on her total surrender to Gods will than on her blood relationship to Jesus. When Jesus said Who is my mother.? whoever does the will of God is my mother. He confirms that Mary is His mother more because she surrendered herself totally to God than she brought Him forth just like any Ordinary mother.
In the Gospel according to St. John, Chapter 2, he narrates the incident of a wedding at Cana in Galilee. When there was a shortage of wine, Mary without being asked by anyone of the wedding party, herself realizing the situation approached her son Jesus. She knew for certain Jesus would do what she asked for and we know from the Gospel that Jesus did listen to his mother and wrought his first miracle. This incident proves that Marys intercession with her son, Jesus is very powerful. Our people, the devotees of Our Blessed Mother Mary, know it too well and believe firmly that if they go to Jesus through the intercession of Mary, their prayers will surely be granted because it is something very common in our day-today life at home the child approaches his mother in order to get things done by his father.
The ordinary people who feel that their prayers in times of their needs have been heard because they come to the Shrine of Our Lady, naturally attribute everything totally to Our Lady Herself, making her almost a God! This is a wrong belief, resulting from pure sentiments. This has to be corrected! we must remember what Mary said to the servants at the wedding at Cana; Do whatever He tells you (Jn 2:5). She always points out to her Son only. She wants us to know and believe that all prayers are granted only by God and she is only a pointer towards God. At the end of the narration of the wedding at Cana; This, first of his signs, Jesus did at Cana in galilee and manifested His glory (Jn 2: 11) Mary, therefore, was the cause of Jesus manifesting his glory. We must, therefore, know that Mary would not like to usurp the power of God; She would be happy only when we give her the rightful place in our faith. Hence we must be careful about any exaggeration or deviation in our devotion to Mary Our Blessed Mother.
Let me conclude with the words of William Carrigan, a Marian lecture: Shrines are Our Ladys workshops where she repairs the broken bodies, mends torn hearts and restores sin-scarred souls.
Rev. Fr. V. P. Oswald M.A., M.Ed.,
Shrine Basilica of Our Lady of Snows,
Thoothukudi (Tuticorin).
History of the Shrine of puliayampatti
History of the Shrine
St. Anthony’s Shrine is the earliest and the biggest shrine in the diocese of Palayamkottai. The history of the shrine starts with a miracle done by St. Anthony of Padua to a Hindu man. In the middle of the 17th century, a man by the name Thommai came to a small hamlet Puliampatti from Sathankulam and settled with his family. He was a devout catholic with strong affiliation to the teachings of the church. He never missed a chance to participate in the mass which was very rare in those days. So he was regular to go to another village called Santhai Pettai where a small church had been built in honour of St. Francis Xavier. This church is located in the place where St. Francis Xavier is believed to have stayed for a while in course of his missionary journey along the coastal belt of the Bay of Bengal.
Mr. Thommai had 12 boy children and one girl child. Of whom, eleven boy children died one after another at a very tender age. The last boy survived along with the only girl child. The girl grew up and was given in marriage. But the girl returned her mother’s home after a sudden death of her husband. This added to burning tragedy already endured by Mr. Thommai due to the death of his boy children. Now the last boy too got affected with the dangerous chicken box and was on the verge of death. The lonely father was left alone with the great faith that he always had on Saint Anthony of Padua. One day as he was sitting with despair beside the dying child, St. Anthony of Padua made an apparition to the father saying “Build a church and worship God” and disappeared. Meanwhile his daughter too saw Saint Anthony of Padua as coming in a white horse. With much happiness and joy Mr. Thommai started thinking about the construction work of the church in honour of St. Anthony of Padua. At the same he saw his son recovering from the deadly disease.
Being a poor man depending on daily wage, he was disturbed with the growing enthusiasm to build a church that demanded huge money. Again St. Anthony of Padua appeared before Mr. Thommai and directed him to approach the Zamin (Land Lord) of Manniachi a near by village. Immediately he rushed to see the Land Lord. Upon hearing what Mr. Thommai had to say, the Landlord too shared with him what happened in his dream last night – a divine instruction to donate land to build a church. He asked Mr. Thommai to take hold of a land of his own choice. Again in his search for a suitable land, he was guided by the Saint by way showing an impression of cross on one of the leaves of a plant. He began the construction work of the church in a place called Puliyampatti. He also brought the beauti ful wooden statue of St. Anthony of Padua from Santhai Pettai and placed it in the church. He lighted a lamp to burn there continuously. Though the church was very small in size roofed with hay, miracles started happening to all who came to pray to St. Anthony of Padua. People irrespective of caste, creed and religion flocked to the Church of St. Anthony of Padua at Puliampatti.
The Steady Development of the Shrine of St. Anthony of Puliampatti
The miracles and healings taking place at the small hut church at Puliampatti merited the attention of the Jesuit missionaries working in the diocese of Palayamkottai.
Rev. Fr. Greguer SJ wrote in his diary regarding the church in Puliampatti way back in 1851, “On the 14th September 1851, from Sivalaperi I had a run to Puliampatti to visit the church of St. Anthony which is a building – the kiln for baking bricks is ready”. It is some time after 1851, that a solid church building with bricks was constructed in a diameter of 12’ x 10’ x 12’.
In 1903 Puliampatti was attached to Panneer Kulam Parish as a sub station. A Priests’ residence was built in 1922. From then onwards, it was made easy to the visiting priests to stay and offer service to the increasing pilgrims. On realizing the indispensable service by priests, Rev. Fr. Savariraj SJ, the then Assistant Parish Priest of Panneer Kulam was allowed by Rev. Fr. Kurvilla SJ to stay at Puliampatti permanently. On the 15th of February, 1954, Puliampatti was erected a new Parish with Rev. Fr. A. Mariadoss as its first parish priest. By his earnest effort the small shrine was elevated to the present diameter of 100’ x 40’. It was rededicated to St. Anthony of Padua in a grand sacramental ceremony presided over by the then Arch Bishop J. P. Leonard SJ on the 13th June, 1961.
St. Anthony’s Shrine is the earliest and the biggest shrine in the diocese of Palayamkottai. The history of the shrine starts with a miracle done by St. Anthony of Padua to a Hindu man. In the middle of the 17th century, a man by the name Thommai came to a small hamlet Puliampatti from Sathankulam and settled with his family. He was a devout catholic with strong affiliation to the teachings of the church. He never missed a chance to participate in the mass which was very rare in those days. So he was regular to go to another village called Santhai Pettai where a small church had been built in honour of St. Francis Xavier. This church is located in the place where St. Francis Xavier is believed to have stayed for a while in course of his missionary journey along the coastal belt of the Bay of Bengal.
Mr. Thommai had 12 boy children and one girl child. Of whom, eleven boy children died one after another at a very tender age. The last boy survived along with the only girl child. The girl grew up and was given in marriage. But the girl returned her mother’s home after a sudden death of her husband. This added to burning tragedy already endured by Mr. Thommai due to the death of his boy children. Now the last boy too got affected with the dangerous chicken box and was on the verge of death. The lonely father was left alone with the great faith that he always had on Saint Anthony of Padua. One day as he was sitting with despair beside the dying child, St. Anthony of Padua made an apparition to the father saying “Build a church and worship God” and disappeared. Meanwhile his daughter too saw Saint Anthony of Padua as coming in a white horse. With much happiness and joy Mr. Thommai started thinking about the construction work of the church in honour of St. Anthony of Padua. At the same he saw his son recovering from the deadly disease.
Being a poor man depending on daily wage, he was disturbed with the growing enthusiasm to build a church that demanded huge money. Again St. Anthony of Padua appeared before Mr. Thommai and directed him to approach the Zamin (Land Lord) of Manniachi a near by village. Immediately he rushed to see the Land Lord. Upon hearing what Mr. Thommai had to say, the Landlord too shared with him what happened in his dream last night – a divine instruction to donate land to build a church. He asked Mr. Thommai to take hold of a land of his own choice. Again in his search for a suitable land, he was guided by the Saint by way showing an impression of cross on one of the leaves of a plant. He began the construction work of the church in a place called Puliyampatti. He also brought the beauti ful wooden statue of St. Anthony of Padua from Santhai Pettai and placed it in the church. He lighted a lamp to burn there continuously. Though the church was very small in size roofed with hay, miracles started happening to all who came to pray to St. Anthony of Padua. People irrespective of caste, creed and religion flocked to the Church of St. Anthony of Padua at Puliampatti.
The Steady Development of the Shrine of St. Anthony of Puliampatti
The miracles and healings taking place at the small hut church at Puliampatti merited the attention of the Jesuit missionaries working in the diocese of Palayamkottai.
Rev. Fr. Greguer SJ wrote in his diary regarding the church in Puliampatti way back in 1851, “On the 14th September 1851, from Sivalaperi I had a run to Puliampatti to visit the church of St. Anthony which is a building – the kiln for baking bricks is ready”. It is some time after 1851, that a solid church building with bricks was constructed in a diameter of 12’ x 10’ x 12’.
In 1903 Puliampatti was attached to Panneer Kulam Parish as a sub station. A Priests’ residence was built in 1922. From then onwards, it was made easy to the visiting priests to stay and offer service to the increasing pilgrims. On realizing the indispensable service by priests, Rev. Fr. Savariraj SJ, the then Assistant Parish Priest of Panneer Kulam was allowed by Rev. Fr. Kurvilla SJ to stay at Puliampatti permanently. On the 15th of February, 1954, Puliampatti was erected a new Parish with Rev. Fr. A. Mariadoss as its first parish priest. By his earnest effort the small shrine was elevated to the present diameter of 100’ x 40’. It was rededicated to St. Anthony of Padua in a grand sacramental ceremony presided over by the then Arch Bishop J. P. Leonard SJ on the 13th June, 1961.
This is for our friend whom they are in foreign...
டாலருக்கும் ரியாலுக்கும் வாழ்க்கையை அடகு வைத்து விட்டு
மீட்க முடியாமல் நீரிலேயே மூழ்கிக் கிடக்கும் மீன் குஞ்சுகள் நாங்கள்......
பண்டிகை நாட்களில் குடும்பத்தோடு குதூகளிக்க முடியாமல்
தங்களின் வாழ்த்துக்களை மனம் முழுக்க சோகத்தோடு
கைப்பேசியில் கூக்குரலிட்டு கொஞ்சி மகிழ நேரில் இல்லாத காற்றலைகள் நாங்கள்......
இங்கே கண்ணே கனியமுதே என்றெல்லாம் தன் பெற்றக்குழந்தைய
கொம்பியூட்டர், ஸ்கைப். போனிலும் சொந்த பந்தங்களின் குரல் கேட்டு கேட்டு எங்கள் பாசம் கூட இங்கு கமர்ஷியல் ஆகிப்போனது...
தொலைதூர பாசம் செய்தே/
நான் இங்கே நல்லா இருக்கேன். என்று எப்போதும் சொல்லும் இயற்கை நிலை குரலுக்கு சொந்தக்காரர்கள்
வியர்வையில் நாங்கள் வேலை செய்து துவண்டாலும் விடுமுறையில் ஊருக்கு போகும் முன் சென்ட் வாசனை திரவியங்கள் வாங்க மறப்பதில்லை நாங்கள்...(எங்க
உனக்கென்ன! விமானப்பயணம், வெளிநாட்டு ராஜ வாழ்க்கை என்று ஊருக்கு போனதும் உள்ளூர் வாசிகள் எங்களை பார்த்து விடும் பெருமூச்சு வளைகுடா நாட்டின் அரபி நாட்டு வெப்பத்தை விட சற்று அதிகமாகவே சுடுகிறது! (இவர்கள் பேச்சி)
வெளிநாட்டு மூட்டை பூஜ்ஜி கடியை விட இவர்கள் கடியைதான் தாங்க முடியவில்லை
கம்ப்யிட்டர்க்க
நாங்கள் கலப்பை பிடிக்கவில்லை ஆனால் நாங்களும்
களைத்துத்தான் போகிறோம்...
எண்ணெய் கிணற்று தவளைகள் நாங்கள்...
வாயுக்குழாயில் சிக்கிக்கொண்ட வாயில்லா பூச்சிகள் நாங்கள்...
திரைகடலோடி திரவியம் தேடும் திசைமாறிய பறவைகள் நாங்கள்...
ஆரம்பத்தில் முதலீடில்லா தொழில் இது என்று பெருமிதப்பட்டோம
செய்திருக்கின்ற
நாங்கள் முதலீடு செய்தது எங்கள் வாழ்க்கையை! வாலிபத்தை!!
இழப்பீடு கிடைக்காத இழப்பு இது , நஷ்ட்டஈடு கிடைக்காத நஷ்ட்டம் இது...
யாருக்காக...? எதற்காக...? ஏன்...?
தந்தையின் கடன், தங்கையின் திருமணம், தம்பியின் படிப்பு,
சொந்தமாய் வீடு குழந்தையின் எதிர்காலம், குடும்பச்சுமை
இப்படி காரணம் ஆயிரம்... தோரணம்போல் கண் முன்னே..."
மனைவியின் கண்சிமிட்டல்/
அப்பாவின் அன்பு, குழந்தையின் மழலை, நண்பர்களுடன் அரட்டை இப்படி வீட்டு சாப்பாட்டுக்கு ஏங்கி தவிக்கும் எங்கள் நாக்கு
இங்க உள்ள பர்கர், பீசா, சன்விஜ், சாப்பிட்டு சாபிட்டு எங்கள் நக்கும் செத்து போச்சி பசி கொடுமைக்காக சாப்பிடுக்றோம்.
ஏதோ எங்கள் உடம்பில் கொஞ்சம் ஓட்டி கொண்டு இருக்கும் ரெத்தத்தை கூட மூட்டை பூச்சி குடித்து விடுகிறது .
எத்தனையோ இழந்தோம்.....
எல்லாவற்றையும் இழந்த நாங்கள் இன்னும் இங்கே ஏன் இருக்கின்றோம்..
இழப்பதற்கு ஒன்றுமில்லை என்பதாலா?
இல்லை இழப்பிலும் சுகம் கண்டுகொண்டதாலா?
சொந்த மண்ணில்
சொந்தங்களோடு
சோறு திண்பவன்
......யாரடா ?
இருந்தால் அவனே
சொர்க்கம் கண்டவனடா!
உங்கள் விரல் தொடும் தூரத்தில் நான் இல்லை என்றாலும் !' உங்கள் மனம் தொடும் தூரத்தில் நான் இருப்பேன் !
நீங்கள் இருப்பது தொலைவில் தான் ஆனால் என் இதயம் மட்டும் உங்களுடன் பேசிக்கொண்டிருக
Thanks to face book ini oru vidhi sevhum
மீட்க முடியாமல் நீரிலேயே மூழ்கிக் கிடக்கும் மீன் குஞ்சுகள் நாங்கள்......
பண்டிகை நாட்களில் குடும்பத்தோடு குதூகளிக்க முடியாமல்
தங்களின் வாழ்த்துக்களை மனம் முழுக்க சோகத்தோடு
கைப்பேசியில் கூக்குரலிட்டு கொஞ்சி மகிழ நேரில் இல்லாத காற்றலைகள் நாங்கள்......
இங்கே கண்ணே கனியமுதே என்றெல்லாம் தன் பெற்றக்குழந்தைய
கொம்பியூட்டர், ஸ்கைப். போனிலும் சொந்த பந்தங்களின் குரல் கேட்டு கேட்டு எங்கள் பாசம் கூட இங்கு கமர்ஷியல் ஆகிப்போனது...
தொலைதூர பாசம் செய்தே/
நான் இங்கே நல்லா இருக்கேன். என்று எப்போதும் சொல்லும் இயற்கை நிலை குரலுக்கு சொந்தக்காரர்கள்
வியர்வையில் நாங்கள் வேலை செய்து துவண்டாலும் விடுமுறையில் ஊருக்கு போகும் முன் சென்ட் வாசனை திரவியங்கள் வாங்க மறப்பதில்லை நாங்கள்...(எங்க
உனக்கென்ன! விமானப்பயணம், வெளிநாட்டு ராஜ வாழ்க்கை என்று ஊருக்கு போனதும் உள்ளூர் வாசிகள் எங்களை பார்த்து விடும் பெருமூச்சு வளைகுடா நாட்டின் அரபி நாட்டு வெப்பத்தை விட சற்று அதிகமாகவே சுடுகிறது! (இவர்கள் பேச்சி)
வெளிநாட்டு மூட்டை பூஜ்ஜி கடியை விட இவர்கள் கடியைதான் தாங்க முடியவில்லை
கம்ப்யிட்டர்க்க
நாங்கள் கலப்பை பிடிக்கவில்லை ஆனால் நாங்களும்
களைத்துத்தான் போகிறோம்...
எண்ணெய் கிணற்று தவளைகள் நாங்கள்...
வாயுக்குழாயில் சிக்கிக்கொண்ட வாயில்லா பூச்சிகள் நாங்கள்...
திரைகடலோடி திரவியம் தேடும் திசைமாறிய பறவைகள் நாங்கள்...
ஆரம்பத்தில் முதலீடில்லா தொழில் இது என்று பெருமிதப்பட்டோம
செய்திருக்கின்ற
நாங்கள் முதலீடு செய்தது எங்கள் வாழ்க்கையை! வாலிபத்தை!!
இழப்பீடு கிடைக்காத இழப்பு இது , நஷ்ட்டஈடு கிடைக்காத நஷ்ட்டம் இது...
யாருக்காக...? எதற்காக...? ஏன்...?
தந்தையின் கடன், தங்கையின் திருமணம், தம்பியின் படிப்பு,
சொந்தமாய் வீடு குழந்தையின் எதிர்காலம், குடும்பச்சுமை
இப்படி காரணம் ஆயிரம்... தோரணம்போல் கண் முன்னே..."
மனைவியின் கண்சிமிட்டல்/
அப்பாவின் அன்பு, குழந்தையின் மழலை, நண்பர்களுடன் அரட்டை இப்படி வீட்டு சாப்பாட்டுக்கு ஏங்கி தவிக்கும் எங்கள் நாக்கு
இங்க உள்ள பர்கர், பீசா, சன்விஜ், சாப்பிட்டு சாபிட்டு எங்கள் நக்கும் செத்து போச்சி பசி கொடுமைக்காக சாப்பிடுக்றோம்.
ஏதோ எங்கள் உடம்பில் கொஞ்சம் ஓட்டி கொண்டு இருக்கும் ரெத்தத்தை கூட மூட்டை பூச்சி குடித்து விடுகிறது .
எத்தனையோ இழந்தோம்.....
எல்லாவற்றையும் இழந்த நாங்கள் இன்னும் இங்கே ஏன் இருக்கின்றோம்..
இழப்பதற்கு ஒன்றுமில்லை என்பதாலா?
இல்லை இழப்பிலும் சுகம் கண்டுகொண்டதாலா?
சொந்த மண்ணில்
சொந்தங்களோடு
சோறு திண்பவன்
......யாரடா ?
இருந்தால் அவனே
சொர்க்கம் கண்டவனடா!
உங்கள் விரல் தொடும் தூரத்தில் நான் இல்லை என்றாலும் !' உங்கள் மனம் தொடும் தூரத்தில் நான் இருப்பேன் !
நீங்கள் இருப்பது தொலைவில் தான் ஆனால் என் இதயம் மட்டும் உங்களுடன் பேசிக்கொண்டிருக
Thanks to face book ini oru vidhi sevhum
.jpeg)
Tuesday, 29 January 2013
Friday, 18 January 2013
புனித செபஸ்தியார்
புனித செபஸ்தியாரின் வாழ்க்கை வரலாறு
புனித செபஸ்தியார் பிரான்ஸ் நாட்டில் நர்போன் நகரில் கி.பி 257 ஆம் ஆண்டு பிறந்து இத்தாலியில் உள்ள மிலான் நகரில் வளர்ந்து, வனப்பு மிக்க வாலிபனாகத் திகழ்ந்தார்.
செபஸ்தியார் துன்புற்ற கிறிஸ்தவர்களுக்
அன்புப்பணி:
செபஸ்தியார் அன்னை மரியை தாயாகவும், இயேசு கிறிஸ்துவைத்தன்
செபஸ்தியார் பொது மக்களிடமும் நன்மதிப்புப் பெற்றிருந்தார்.
சுரங்கக்கோயில்,
துன்பங்களின் தொடக்கம்:
உரோமைப் பேரரசின் சக்கரவர்த்தி தியோக்கிளேசியன்
கிறிஸ்தவர்களுக்
கொடியவன் கோர்வீனன் பங்கிராசின் ஆசிரியர் காசியானைப் பிடித்து சித்திரவதை செய்து கொன்றான். பாதாள சிறைகளில் அடைக்கப்பட்ட கிறிஸ்தவர்களுக்
மார்க்கூஸ்-மர்ச
பொதுச்சிறையில் அடைக்ககப்பட்டிர
அவரது இனிமையான கருத்தாழம் மிக்க உரையினால் சிறையில் இருந்த கைதிகள் அனைவரும் திருமுழுக்கு பெற முழு மனதாய் இருந்தனர். ஆனால் சிறைத் தலைவன் நிக்கோஸ் கிராஸ்துஸ்; தளபதியே நான் சிறைக்கதவை பூட்டவேண்டும் என்று கண்டிப்பாகக் கூறினான்.
சிறையில் இருந்த அனைவர் நலத்தையும் கருத்தில் கொண்டு அவன் மனைவி ஜோயே அம்மாவிடம் அவனுக்கு புத்திமதி கூறுமாறு செபஸ்தியார் கேட்டுக்கொண்டார
திமிர்வாதத்தை குணமாக்குதல்:
நகர அதிகாரி குரோமோசியான் பக்கவாதத்தால் படுத்தபடுக்கையா
பேராசைக்காரனின்
உரோமைப் பேரரசின் மதிப்புக்கும் மரியாதைக்கும் உரிய வீரத்தளபதியாகிய
புனிதரின் துணிவு:
பிறர் ஆஸ்தியின் பேரில் ஆசைக் கொண்ட புல்வியன் அவரைக் காட்டிக்கொடுக்க
‘மன்னா! ஆத்திரம் வேண்டாம்!
நான் கிறிஸ்தவன்: கிறிஸ்தவனாய்
இருப்பது என் பாக்கியம்’ என்றார் அமைதியாக
மன்னன் அதிர்ந்து போய் அமர்ந்து விட்டான். ‘நன்றி கெட்டவன்’ என்று வாயில் வந்தபடி தளபதியாரைத் திட்டத் தொடங்கினான். ஆனால் அவர் அஞ்சவும் இல்லை. அசையவுமில்லை.
மன்னன், ‘தளபதியாரே நீர் உம்முடைய இந்த வேதத்தை விட்டவிடும். நான் மேலும் உமக்கு பல பட்டங்களும் பதவிகளும் தந்து சிறப்பிக்கிறேன்
ஆத்திரம் கொண்ட மன்னன் மாக்சீமியன் கோத்திராத்தூசிட
செபஸ்தியார்; அம்புகளால் எய்யப்படுதல்:
வெளிப்படையாக மற்ற கிறிஸ்தவர்களைப்
ஆப்பிரிக்க நாட்டு வில் வீரன் அபாக்கியானை அழைத்து, ‘செபஸ்தியாரை இன்று இரவே 2 மணிக்குமேல் காட்டுப்பக்கம்;
முழந்தாள் படியிட்டு ஒர் வானதூதன் போல் இருகைகளையும் விரித்து செபித்துக் கொண்டிருந்த செபஸ்தியாரைப் பார்த்து வியந்து வணங்கினான் அபாக்கியான். பின்னர் மன்னன் கட்டளையை நிறைவேற்ற அழைத்துச்சென்றா
பட்டமரம் பூத்த காட்சி:
காட்டில் பட்டமரத்தில் கட்டிவைத்து மன்னனின் கட்டளைப்படி அம்பால் எய்தனர் வில்வீரர்கள். இறந்துவிட்டார் என நினைத்து கட்டுகளை அவிழ்க்க மரித்தவர் போல் கீழே விழுந்தார். செபஸ்தியாரை கட்டி வைத்த பட்டமரம் பட்டொளிவீசிப் பூத்துக்குலுங்க
அங்குவந்த சில கிறிஸ்தவ வீரர்கள் செபஸ்தியாரின் உடலில் உயிர் இருப்பதைக்கண்டு
கற்பின் சிகரம்:
கால்ஊன்றி நிற்கும் வலுப்பெற்றவுடனே
வேதசாட்சி முடி:
கி.பி 288 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி 20ஆம் நாள், செபஸ்தியார் மீண்டும் கால் ஊன்றிய முதல் நாள், செபஸ்தியார் மாடிமீது நின்றபடி மாக்சிமியா! மாக்சிமியா என்று அவனை பெயர் சொல்லி அழைத்தார். இரேனே அம்மாவின் வீடு அரண்மனைக்கு அருகில் என்பதால் மன்னன் அவனைக் கண்டான். அவர் உயிருடன் எலும்பும் தோலுமாக நிற்;பதைக்கண்டு
கோபம் கொண்ட மன்னன் அவர் உயிருடன் இருப்பதைக்கண்டு
உடல் அடக்கம்:
செபஸ்தியாரின் உடல் கல்லுடன் கட்டி சாக்கடையில் போடப்பட்டது. அன்று இரவே நம் புனிதர்; பங்கிராசின் அன்னைலூசினாவின்
கொடுங்கோலர்களின
சில வருடங்களுக்குப்
கிறிஸ்தவர்களின்
கான்ஸ்டன்டைன் மன்னன் வெற்றி பெற்றதும் தன் மணிமகுடத்தை திருத்தந்தையின்
நன்றி : sebathiyar.blog
புனித செபஸ்தியார் பிரான்ஸ் நாட்டில் நர்போன் நகரில் கி.பி 257 ஆம் ஆண்டு பிறந்து இத்தாலியில் உள்ள மிலான் நகரில் வளர்ந்து, வனப்பு மிக்க வாலிபனாகத் திகழ்ந்தார்.
செபஸ்தியார் துன்புற்ற கிறிஸ்தவர்களுக்
அன்புப்பணி:
செபஸ்தியார் அன்னை மரியை தாயாகவும், இயேசு கிறிஸ்துவைத்தன்
செபஸ்தியார் பொது மக்களிடமும் நன்மதிப்புப் பெற்றிருந்தார்.
சுரங்கக்கோயில்,
துன்பங்களின் தொடக்கம்:
உரோமைப் பேரரசின் சக்கரவர்த்தி தியோக்கிளேசியன்
கிறிஸ்தவர்களுக்
கொடியவன் கோர்வீனன் பங்கிராசின் ஆசிரியர் காசியானைப் பிடித்து சித்திரவதை செய்து கொன்றான். பாதாள சிறைகளில் அடைக்கப்பட்ட கிறிஸ்தவர்களுக்
மார்க்கூஸ்-மர்ச
பொதுச்சிறையில் அடைக்ககப்பட்டிர
அவரது இனிமையான கருத்தாழம் மிக்க உரையினால் சிறையில் இருந்த கைதிகள் அனைவரும் திருமுழுக்கு பெற முழு மனதாய் இருந்தனர். ஆனால் சிறைத் தலைவன் நிக்கோஸ் கிராஸ்துஸ்; தளபதியே நான் சிறைக்கதவை பூட்டவேண்டும் என்று கண்டிப்பாகக் கூறினான்.
சிறையில் இருந்த அனைவர் நலத்தையும் கருத்தில் கொண்டு அவன் மனைவி ஜோயே அம்மாவிடம் அவனுக்கு புத்திமதி கூறுமாறு செபஸ்தியார் கேட்டுக்கொண்டார
திமிர்வாதத்தை குணமாக்குதல்:
நகர அதிகாரி குரோமோசியான் பக்கவாதத்தால் படுத்தபடுக்கையா
பேராசைக்காரனின்
உரோமைப் பேரரசின் மதிப்புக்கும் மரியாதைக்கும் உரிய வீரத்தளபதியாகிய
புனிதரின் துணிவு:
பிறர் ஆஸ்தியின் பேரில் ஆசைக் கொண்ட புல்வியன் அவரைக் காட்டிக்கொடுக்க
‘மன்னா! ஆத்திரம் வேண்டாம்!
நான் கிறிஸ்தவன்: கிறிஸ்தவனாய்
இருப்பது என் பாக்கியம்’ என்றார் அமைதியாக
மன்னன் அதிர்ந்து போய் அமர்ந்து விட்டான். ‘நன்றி கெட்டவன்’ என்று வாயில் வந்தபடி தளபதியாரைத் திட்டத் தொடங்கினான். ஆனால் அவர் அஞ்சவும் இல்லை. அசையவுமில்லை.
மன்னன், ‘தளபதியாரே நீர் உம்முடைய இந்த வேதத்தை விட்டவிடும். நான் மேலும் உமக்கு பல பட்டங்களும் பதவிகளும் தந்து சிறப்பிக்கிறேன்
ஆத்திரம் கொண்ட மன்னன் மாக்சீமியன் கோத்திராத்தூசிட
செபஸ்தியார்; அம்புகளால் எய்யப்படுதல்:
வெளிப்படையாக மற்ற கிறிஸ்தவர்களைப்
ஆப்பிரிக்க நாட்டு வில் வீரன் அபாக்கியானை அழைத்து, ‘செபஸ்தியாரை இன்று இரவே 2 மணிக்குமேல் காட்டுப்பக்கம்;
முழந்தாள் படியிட்டு ஒர் வானதூதன் போல் இருகைகளையும் விரித்து செபித்துக் கொண்டிருந்த செபஸ்தியாரைப் பார்த்து வியந்து வணங்கினான் அபாக்கியான். பின்னர் மன்னன் கட்டளையை நிறைவேற்ற அழைத்துச்சென்றா
பட்டமரம் பூத்த காட்சி:
காட்டில் பட்டமரத்தில் கட்டிவைத்து மன்னனின் கட்டளைப்படி அம்பால் எய்தனர் வில்வீரர்கள். இறந்துவிட்டார் என நினைத்து கட்டுகளை அவிழ்க்க மரித்தவர் போல் கீழே விழுந்தார். செபஸ்தியாரை கட்டி வைத்த பட்டமரம் பட்டொளிவீசிப் பூத்துக்குலுங்க
அங்குவந்த சில கிறிஸ்தவ வீரர்கள் செபஸ்தியாரின் உடலில் உயிர் இருப்பதைக்கண்டு
கற்பின் சிகரம்:
கால்ஊன்றி நிற்கும் வலுப்பெற்றவுடனே
வேதசாட்சி முடி:
கி.பி 288 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி 20ஆம் நாள், செபஸ்தியார் மீண்டும் கால் ஊன்றிய முதல் நாள், செபஸ்தியார் மாடிமீது நின்றபடி மாக்சிமியா! மாக்சிமியா என்று அவனை பெயர் சொல்லி அழைத்தார். இரேனே அம்மாவின் வீடு அரண்மனைக்கு அருகில் என்பதால் மன்னன் அவனைக் கண்டான். அவர் உயிருடன் எலும்பும் தோலுமாக நிற்;பதைக்கண்டு
கோபம் கொண்ட மன்னன் அவர் உயிருடன் இருப்பதைக்கண்டு
உடல் அடக்கம்:
செபஸ்தியாரின் உடல் கல்லுடன் கட்டி சாக்கடையில் போடப்பட்டது. அன்று இரவே நம் புனிதர்; பங்கிராசின் அன்னைலூசினாவின்
கொடுங்கோலர்களின
சில வருடங்களுக்குப்
கிறிஸ்தவர்களின்
கான்ஸ்டன்டைன் மன்னன் வெற்றி பெற்றதும் தன் மணிமகுடத்தை திருத்தந்தையின்
நன்றி : sebathiyar.blog
மறை சாட்சி தேவசகாயம் பிள்ளை
மறை சாட்சி தேவசகாயம் பிள்ளை இன்றைய குமரி மாவட்டத்திலுள்ள
அதன் பின்னர் இவர் மார்த்தாண்ட வர்மாவின் அரண்மனையான பத்மநாபபுரம் கோட்டையில் பணியில் அமர்த்தப்பட்டார
1741இல் குளச்சல் துறைமுகத்தை பிடிக்க வந்த டச்சு படைகள் மார்த்தாண்ட வர்மாவின் படைகளால் தோற்கடிக்கப்பட்
நாளடைவில் இந்த டிலன்னாய் நீலகண்ட பிள்ளையின் நண்பரானார். ஒருநாள் நீலகண்ட பிள்ளை மிகுந்த சோகமாய் இருப்பதை கண்ட அவர் நலம் விசாரித்தார் . அப்போது நீலகண்ட பிள்ளை குடும்பத்தில் நிறைய துக்க காரியங்கள் நிகழ்ந்து கொண்டிருப்பதாகவ
அப்போது திருவிவிலியத்தி
கத்தோலிக்க மதத்திற்கு மாறியதும் தேவசகாயம் பிள்ளை பலரிடமும் இயேசு கிறித்துவை பற்றிப் போதித்து, பலரை கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மனம் மாற்றினார். அவரின் மனைவியும் ஞானப்பூ எனும் பெயருடன் திருமுழுக்கு பெற்று கத்தோலிக்க கிறித்தவர் ஆனார்.
இவர் இந்து பாரம்பரிய நாயர் குடும்பங்களில் இருந்த மூட நம்பிக்கைகளை எதிர்த்தார். எனவே இவருக்கெதிராக பல பொய் குற்றச்சாட்டுகள
இதனால் கோபம்கொண்ட ராஜா மார்த்தாண்ட வர்மா அவரை மரண தண்டனைக்காக சிறையில் அடைத்தார். அவருடைய உடம்பில் கரும்புள்ளியும்
14, சனவரி, 1752-ஆம் ஆண்டு தென் திருவாங்கூர் மன்னராக ஆட்சி செய்த மார்த்தாண்ட வர்மா காலத்தில், குமரி மாவட்டத்தில், ஆரல்வாய்மொழியில
புனிதர் பட்ட நடவடிக்கைகள்
தேவசகாயம் பிள்ளை கிறித்தவ மத நம்பிக்கையின் பொருட்டு கொல்லப்பட்டார் என்னும் செய்தி அடங்கிய அறிக்கையை அப்போது கொச்சி ஆயராக இருந்த கிளெமென்சு யோசப் (Clemens Joseph) என்பவர் 1756இல் உரோமையில் திருத்தந்தையிடம
பின்னர் 1993இல் தேவசகாயம் பிள்ளைக்கு புனிதர் பட்டம் அளிக்க முயற்சி மேற்கொள்வது பொருத்தம் என்று கருதி அதற்கான நடவடிக்கைகளை கோட்டாறு மறைமாவட்ட ஆயர் தொடங்கினார். அவரின் வேண்டுகோள்படி, 2004ஆம் ஆண்டு தமிழ் நாடு கத்தோலிக்க ஆயர் பேரவை, அகில இந்திய கத்தோலிக்க ஆயர் பேரவையுடன் இணைந்து, தேவசகாயம் பிள்ளைக்கு புனிதர் பட்டம் அளிப்பதற்கான நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டு, உரோமைத் தலைமைப் பீடத்துக்கு வேண்டுகோள் விடுத்தது. இதன் முதல் படியாக இவர் இறை ஊழியர் என அறிவிக்கப்பட்டா
ஜூன் 2012இல் திருத்தந்தை பதினாறாம் பெனடிக்ட், தேவசகாயம் பிள்ளை உறுதியான விசுவாச வாழ்வு (heroic virtues) வாழ்ந்தார் என அறிக்கையிடும் புனிதர் பட்ட நடவடிக்கைகளை கண்காணிக்கும் பேராயத்தின் (Congregation for the Causes of Saints) ஆவணத்தில் கையொப்பம் இட்டு இவரை வணக்கத்திற்குரி
கேரளத்தைச் சார்ந்த புத்தன்பரம்பில்
அதன் பின்னர் இவர் மார்த்தாண்ட வர்மாவின் அரண்மனையான பத்மநாபபுரம் கோட்டையில் பணியில் அமர்த்தப்பட்டார
1741இல் குளச்சல் துறைமுகத்தை பிடிக்க வந்த டச்சு படைகள் மார்த்தாண்ட வர்மாவின் படைகளால் தோற்கடிக்கப்பட்
நாளடைவில் இந்த டிலன்னாய் நீலகண்ட பிள்ளையின் நண்பரானார். ஒருநாள் நீலகண்ட பிள்ளை மிகுந்த சோகமாய் இருப்பதை கண்ட அவர் நலம் விசாரித்தார் . அப்போது நீலகண்ட பிள்ளை குடும்பத்தில் நிறைய துக்க காரியங்கள் நிகழ்ந்து கொண்டிருப்பதாகவ
அப்போது திருவிவிலியத்தி
கத்தோலிக்க மதத்திற்கு மாறியதும் தேவசகாயம் பிள்ளை பலரிடமும் இயேசு கிறித்துவை பற்றிப் போதித்து, பலரை கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மனம் மாற்றினார். அவரின் மனைவியும் ஞானப்பூ எனும் பெயருடன் திருமுழுக்கு பெற்று கத்தோலிக்க கிறித்தவர் ஆனார்.
இவர் இந்து பாரம்பரிய நாயர் குடும்பங்களில் இருந்த மூட நம்பிக்கைகளை எதிர்த்தார். எனவே இவருக்கெதிராக பல பொய் குற்றச்சாட்டுகள
இதனால் கோபம்கொண்ட ராஜா மார்த்தாண்ட வர்மா அவரை மரண தண்டனைக்காக சிறையில் அடைத்தார். அவருடைய உடம்பில் கரும்புள்ளியும்
14, சனவரி, 1752-ஆம் ஆண்டு தென் திருவாங்கூர் மன்னராக ஆட்சி செய்த மார்த்தாண்ட வர்மா காலத்தில், குமரி மாவட்டத்தில், ஆரல்வாய்மொழியில
புனிதர் பட்ட நடவடிக்கைகள்
தேவசகாயம் பிள்ளை கிறித்தவ மத நம்பிக்கையின் பொருட்டு கொல்லப்பட்டார் என்னும் செய்தி அடங்கிய அறிக்கையை அப்போது கொச்சி ஆயராக இருந்த கிளெமென்சு யோசப் (Clemens Joseph) என்பவர் 1756இல் உரோமையில் திருத்தந்தையிடம
பின்னர் 1993இல் தேவசகாயம் பிள்ளைக்கு புனிதர் பட்டம் அளிக்க முயற்சி மேற்கொள்வது பொருத்தம் என்று கருதி அதற்கான நடவடிக்கைகளை கோட்டாறு மறைமாவட்ட ஆயர் தொடங்கினார். அவரின் வேண்டுகோள்படி, 2004ஆம் ஆண்டு தமிழ் நாடு கத்தோலிக்க ஆயர் பேரவை, அகில இந்திய கத்தோலிக்க ஆயர் பேரவையுடன் இணைந்து, தேவசகாயம் பிள்ளைக்கு புனிதர் பட்டம் அளிப்பதற்கான நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டு, உரோமைத் தலைமைப் பீடத்துக்கு வேண்டுகோள் விடுத்தது. இதன் முதல் படியாக இவர் இறை ஊழியர் என அறிவிக்கப்பட்டா
ஜூன் 2012இல் திருத்தந்தை பதினாறாம் பெனடிக்ட், தேவசகாயம் பிள்ளை உறுதியான விசுவாச வாழ்வு (heroic virtues) வாழ்ந்தார் என அறிக்கையிடும் புனிதர் பட்ட நடவடிக்கைகளை கண்காணிக்கும் பேராயத்தின் (Congregation for the Causes of Saints) ஆவணத்தில் கையொப்பம் இட்டு இவரை வணக்கத்திற்குரி
கேரளத்தைச் சார்ந்த புத்தன்பரம்பில்
உலகப்போராய் மூளும்
பன்னிரண்டு கோடி கை
பலமிருந்தும் செயலுண்டோ
பன்னிரண்டு கோடி கண்
பார்த்திருந்தும
என்னிருந்து என்ன பயன்
ஈழவர்க்கு தாய்தமிழ்நாட்டு
மண்ணிருந்தும் என்னபயன்
வரலாறு காரிதுப்பும்
பெருங்குற்றம் புரிந்துவிட்டோம
பேரழிவின் சாட்சிகளாய்
இருந்துவிட்டோம்
இழந்துவிட்டோம் ;; இனியேனும்
திருந்திவிட்டோம
தென்தமிழர் ஆறுகோடிபேர்
திரண்டுவிட்டோம்
தீர்வாகும் ;; செய்வீரா
முல்லைப் போர்முடிவன்று
முழுப்போரே இனிமேல் தான்
ஈழத்தின் எல்லைக்குள் எரிந்திருந்த
ஈழப்போர் இடம் மாறி
எல்லை தாண்டி புவியின்
எண்பது தேசத் தமிழர்
உள்ளத்து தீயாய் இணைந்து
உலகப்போராய் மூளும்...!!!
!!!...தணிகைச்செ
பலமிருந்தும் செயலுண்டோ
பன்னிரண்டு கோடி கண்
பார்த்திருந்தும
என்னிருந்து என்ன பயன்
ஈழவர்க்கு தாய்தமிழ்நாட்டு
மண்ணிருந்தும் என்னபயன்
வரலாறு காரிதுப்பும்
பெருங்குற்றம் புரிந்துவிட்டோம
பேரழிவின் சாட்சிகளாய்
இருந்துவிட்டோம்
இழந்துவிட்டோம் ;; இனியேனும்
திருந்திவிட்டோம
தென்தமிழர் ஆறுகோடிபேர்
திரண்டுவிட்டோம்
தீர்வாகும் ;; செய்வீரா
முல்லைப் போர்முடிவன்று
முழுப்போரே இனிமேல் தான்
ஈழத்தின் எல்லைக்குள் எரிந்திருந்த
ஈழப்போர் இடம் மாறி
எல்லை தாண்டி புவியின்
எண்பது தேசத் தமிழர்
உள்ளத்து தீயாய் இணைந்து
உலகப்போராய் மூளும்...!!!
!!!...தணிகைச்செ
From face book .........
Visit of my village & Velankanni
 |
| Add caption |
 |
| Add caption |
 |
| Velankanni Visit |
 |
| CHRISTMAS FUNCTION |
Subscribe to:
Posts (Atom)