Puliyampatti ....

The lady of snows Thuthukudi..

THE PARAVARS OF THE PEARL FISHERY COAST 
The history of Shrine Basilica is closely connected with the history of the conversion of the PARAVARS (Tuticorin), the indigenous people of the Pearl Fishery Coast. In fact, Our Lady of Snows, is fondly called in Portuguese senhora, Das Nevis which means Our Lady of Snows. She has been given the unique title of Yelu Kadalthurai, Yega Adikala Thai in Tamil which means the Mother of Refuge for the seven major coastal villages, viz Vembar, Vaippar, Thoothukudi (Snows Basilica, Tuticorin), Punnaikayal, Virapandianpatinam, Thiruchendur and Manapad (Thoothukkudi District). 

THE MASS CONVERSION 
Once the paravars of Pearl Fishery Coast had a sharp dispute with the Muslims of this area regarding the right of Pearl Fishing. The Pattankattimar (The leaders of Parava villages) requested the Portuguese to rescue them form the cruelties of the Muslims and the Portuguese and the Muslims were routed. As a token of gratitude to their redeemers, the Portuguese, the Paravars from about 22 villages numbering about 30,000 embraced Christianity in the y ear 1535-37 . In October 1542, St. Francis Xavier arrived on the shores of the Pearl Fishery Coast to catechize them and strengthen them further in their faith. 

THE PERSECUTION 
Soon there arose a great religious persecution by the Nayak of Madurai who had by this time taken control of the Pearl Fishery Coast. They set fire to churches and houses of Catholics. Hence the Paravars left Thoothukudi ( Tuticorin ) and fled to a nearby Island named Raja Theevu (known as Hare-island today). They took along with them the statue of Our Lady of Snows and solemnly installed it in a newly built church there. It was there till the Jesuits returned to Thoothukudi ( Tuticorin ) in 1610. 

Another tradition says that during the war, the church of Our Lady of Snows at Raja Theevu was destroyed and therefore, the people removed the statue from there and installed it in a small chapel of St. John the Baptist at Sivanthakulam near Thoothukudi ( Tuticorin ). When the Dutch occupied that area, they carried away the statue to a church at Korkai. And it was brought back to Thoothukudi ( Tuticorin ) in 1699. 

THE MIRACULOUS STATUE 
The beautiful statue of Our Lady of Snows has always been looked upon as a miraculous one, as many miracles are said to have occurred in the Shrine from the time of its installation at St. Pauls Church, Tuticorin. 

SAVED FROM A THUNDERBOLT 
The first miracle is narrated by Rev. Fr. Vigilius Mansi himself who built the present Church of Our Lady of Snows. In a letter dated September 24th, 1708 addressed to one Father Maria Ignacy in Rome, he narrates how on April 4th, 1707 at mid-night, a sonorous and fierce thunderbolt fell in his residence where he had kept the miraculous statue for a short time and how he was miraculously saved by Our Lady herself. 

OTHER MIRACLES NARRATED 
The Jesuit report of 1709 by Fr. Francis Vaiz mentions the following miracles. 

A newly converted Dutch Officer was attacked by a serious disease. No doctor nor medicine could cure him. The condition became worse day by day. On his death bed, he had recourse to Our Lady drank the water that washed the feet of the miraculous statue of Our Lady of Snows. What a surprise! He began to get well from that moment and he totally embraced the Catholic faith latter. 

Two people who were paralyzed and lost all hope of cure, vowed in front of the miraculous statue that they would pray the Rosary daily till the end of their lives and drank with faith the water that washed the feet of the statue. Slowly they were relieved of their paralysis and soon got completely healed. 

A supposed to be barren woman with faith drank the oil form the lamp kept near the miraculous statue and was conceived and became a mother of a child. 

Once a pious woman had gone to the Shrine to participate in the Novena Service. At that time her hut caught fire by a piece of cloth that fell on the oil lamp. The whole hut should have been burnt to ashes but surprisingly, only that piece of cloth had got burnt! 

Even the Hindus who come flocking to Our Lady of Snows acknowledged that they had experienced miracles after praying to Our Lady. Even today we find Hindus and people of other faiths flocking to Our Lady of Snows Church especially during the annual festival days. There are a few sincere devotees who visit the shrine throughout the year. 

The holy custom of drinking the water that washes the feet of Our Lady in the statue and using the oil from the lamp are still followed by some devoted people. 

HISTORY OF THE SNOWS BASILICA 
As the whole race of Paravars became Christians, they were badly in need of a place of worship. Fr. Pedru Consalves who had baptized these people, built the first church in Thoothukudi ( Tuticorin ) in 1538 and dedicated it to his own patron St. Peter; this was the Parish Church for the Parava Christians in Thoothukudi ( Tuticorin ) for many years. It is also said St. Francis Xavier, during his stay at Thoothukudi ( Tuticorin ), used to celebrate Hole Mass in this Church. Today, a street named, St. Peter Koil Street, tuticorin exists in the Parish area ( Tuticorin ). 

THE CHURCH DEDICATED TO OUR LADY 
Then in 1582, through the efforts of the Jesuits, a church dedicated to Our Lady of Mercy (Senhora de Piedade) was consecrated by the Bishop of Cochin Msgr. Devoura on 5th August, the fesast of Our Lady of Snows. It was in the Jesuit head-quarters in Keracope Street. It was also called St. Pauls Church, Tuticorin. Every year the annual feast was celebrated on 5th August. In 1610 when the miraculous statue of Our Lady of Snows reached Thoothukudi ( Tuticorin ), it was solemnly installed in the church of Mother of Mercy and thereafter gradually it came to be called the Church of Our Lady of Snows Basilica. 

NEW CHURCH HISTORY 
Wishing to build a beautiful church of Our Lady of Snows Basilica, Fr. Vigilius Mansi whole heartedly took great efforts. He had to face lot of difficulties from the side of the Dutch as well as that of his own people. He obtained permission from the Dutch Government (at Ceylon) to construct a new church for Mother Mary of Snows, tuticorin; swimming against the current, he laid the foundation for the new church on 4th April 1712 and within a year he was able to complete the church. On August 5th 1713, the new church was opened and blessed and the first feast in the new church was celebrated in a very grand scale. 

PROBLEM OF DOUBLE JURISDICTION 
From 1857 onwards, the so called Double Jurisdiction caused a great problem among the Parava-Christians of Pearl Fishery Coast. In the same diocese and sometimes within the same parish at one and the sametime the Portuguese government (Padroado Goa Mission) and the Propaganda Fide (French Mission) had their jurisdiction. Accordingly, the following five coastal parishes came under the Padroado Diocese of Mylapore : Our Lady of Snows Basilica, Thoothukudi, Holy Ghost Manapad, St. Micheals Punnaikayal, Our Lady of Assumption Vaippar and St.Marys Kooduthaai. This condition continued till the new diocese of Thoothukkudi ( Tuticorin ) was erected in 1923. Pope Pius XI through the Apostolic Brief Quae Catholico Nomini dated June 12, 1923 amalgamated the above parishes into the newly created Diocese of Thoothukudi ( Tuticorin ). Accordingly the Church of Our Lady of Snows came under the jurisdiction of the Bishop of Thoothukudi ( Tuticorin )on April 11, 1930. 

RAISED TO THE STATUS OF BASILICA 

In 1982, when the Church of Our Lady of Snows celebrated the 400th anniversary, Pope John Paul II raised it to the status of Basillica through his apostolic letter Pervenute illa Dei Beatissimae Genitricis Effigies dated 30th July 1982. 

It is the greatest honor for a church to be raised to the status of a Basilica. The Greek word Basilica signifies a Royal Hall. In course of time, this word has come to mean a large and beautiful hall. In ancient times, the whole world in general and Rome in particular, erected large halls for administrative purposes. The first hall bearing the name of Basilica existed in Athens. But after the fall of Greeks, the Romans popularized it. It was Julius Caesar who artistically constructed the hall of Basilica Julia for administrative purposes. They are somewhat similar to the Durbar Halls in ancient Indian places. 

Christ being the king and His Church being His Audience the larger Christian Churches in Rome, came to be called Basilicas. Naturally these Basilicas were large, roomy, bright and ornamental. Today, for a church to be raised to the status of Basilica certain conditions are to be fulfilled: 

The Church, usually is built with front facing the east. 

Generally it is constructed in one of the classical styles of architecture. 

It should contain some works of art or house the body of a Saint or a celebrated statue venerated in the land or it should be a place of pilgrimage 

OUR SHRINE A TRUE BASILICA 
The Shrine Basilica of Our Lady of Snows is fascine East; constructed in the Portuguese architecture; it houses the celebrated and miraculous statue of Our Lady of Snows, most beautifully carved out of wood and hence it is a great piece of art. Thus the Shrine Basilica of Our Lady of Snows deserves to be called a Basilica in the true sense of the word! 

In Rome itself there are 13 Basilicas and of which 5 are major and 8 are minor ones. 

Basilicas are usually under the supervision of Cardinals and accorded special privileges. In India there are several minor basilicas, like Basilica of Our Lady of Mount Bandra in Mumbai, the Basilica of Born Jesus in Goa, the Basilica of San Thome in Chennai, the Basilica of Our Lady of Health at Velankanni, and the Basilica of Our Lady of Lourdes, Poondi. 

CONCLUSION 
The mother instinct is the deeper-most instinct in any living being because the very origin and continuity of life is very much connected with a mother. A mother stands for love and security, the most basic needs of any living being. Hence, it is natural that human beings adore Motherhood and Tamils, have deeper sentiments towards mother than any other race. Almost all religions have somehow developed this concept of Mother God and sometimes a host of Goddesses! 

The concept of Mary as Our Mother in the Catholic faith fully satisfies this basic human need of the people. Yet, the church is aware of the exaggerations and deviations in this regard. The shrines of Our Lady, often, seem to be occasions for people to deviate from true catholic faith on Mary. Hence, while promoting the devotion to Mary, Our Mother through Shrine Basilica, it is of paramount importance to point out to the people, the true and correct doctrines of the Church on Marian devotion. 

TRUE DEVOTION TO MARY 
True Marian devotion arises from the fact that Mary's is the Mother of Jesus, the incarnate God and therefore, she is honored as the mother of God. The Gospel also confirms this fact: when Mary visited Elizabeth, the later was inspired by the Spirit and cried out 

Why this Granted me that the mother of my Lord should come to me? 

Lord in Bible refers to God. Hence Elizabeth herself calls Mary The Mother of God. It is only natural that when we honor God we should also honor His mother. 

Marys motherhood rests more on her total surrender to Gods will than on her blood relationship to Jesus. When Jesus said Who is my mother.? whoever does the will of God is my mother. He confirms that Mary is His mother more because she surrendered herself totally to God than she brought Him forth just like any Ordinary mother. 

In the Gospel according to St. John, Chapter 2, he narrates the incident of a wedding at Cana in Galilee. When there was a shortage of wine, Mary without being asked by anyone of the wedding party, herself realizing the situation approached her son Jesus. She knew for certain Jesus would do what she asked for and we know from the Gospel that Jesus did listen to his mother and wrought his first miracle. This incident proves that Marys intercession with her son, Jesus is very powerful. Our people, the devotees of Our Blessed Mother Mary, know it too well and believe firmly that if they go to Jesus through the intercession of Mary, their prayers will surely be granted because it is something very common in our day-today life at home the child approaches his mother in order to get things done by his father. 

The ordinary people who feel that their prayers in times of their needs have been heard because they come to the Shrine of Our Lady, naturally attribute everything totally to Our Lady Herself, making her almost a God! This is a wrong belief, resulting from pure sentiments. This has to be corrected! we must remember what Mary said to the servants at the wedding at Cana; Do whatever He tells you (Jn 2:5). She always points out to her Son only. She wants us to know and believe that all prayers are granted only by God and she is only a pointer towards God. At the end of the narration of the wedding at Cana; This, first of his signs, Jesus did at Cana in galilee and manifested His glory (Jn 2: 11) Mary, therefore, was the cause of Jesus manifesting his glory. We must, therefore, know that Mary would not like to usurp the power of God; She would be happy only when we give her the rightful place in our faith. Hence we must be careful about any exaggeration or deviation in our devotion to Mary Our Blessed Mother. 

Let me conclude with the words of William Carrigan, a Marian lecture: Shrines are Our Ladys workshops where she repairs the broken bodies, mends torn hearts and restores sin-scarred souls. 

Rev. Fr. V. P. Oswald M.A., M.Ed., 
Shrine Basilica of Our Lady of Snows, 
Thoothukudi (Tuticorin).

History of the Shrine of puliayampatti

History of the Shrine
St. Anthony’s Shrine is the earliest and the biggest shrine in the diocese of Palayamkottai. The history of the shrine starts with a miracle done by St. Anthony of Padua to a Hindu man. In the middle of the 17th century, a man by the name Thommai came to a small hamlet Puliampatti from Sathankulam and settled with his family. He was a devout catholic with strong affiliation to the teachings of the church. He never missed a chance to participate in the mass which was very rare in those days. So he was regular to go to another village called Santhai Pettai where a small church had been built in honour of St. Francis Xavier. This church is located in the place where St. Francis Xavier is believed to have stayed for a while in course of his missionary journey along the coastal belt of the Bay of Bengal.
Mr. Thommai had 12 boy children and one girl child. Of whom, eleven boy children died one after another at a very tender age. The last boy survived along with the only girl child. The girl grew up and was given in marriage. But the girl returned her mother’s home after a sudden death of her husband. This added to burning tragedy already endured by Mr. Thommai due to the death of his boy children. Now the last boy too got affected with the dangerous chicken box and was on the verge of death. The lonely father was left alone with the great faith that he always had on Saint Anthony of Padua. One day as he was sitting with despair beside the dying child, St. Anthony of Padua made an apparition to the father saying “Build a church and worship God” and disappeared. Meanwhile his daughter too saw Saint Anthony of Padua as coming in a white horse. With much happiness and joy Mr. Thommai started thinking about the construction work of the church in honour of St. Anthony of Padua. At the same he saw his son recovering from the deadly disease.
Being a poor man depending on daily wage, he was disturbed with the growing enthusiasm to build a church that demanded huge money. Again St. Anthony of Padua appeared before Mr. Thommai and directed him to approach the Zamin (Land Lord) of Manniachi a near by village. Immediately he rushed to see the Land Lord. Upon hearing what Mr. Thommai had to say, the Landlord too shared with him what happened in his dream last night – a divine instruction to donate land to build a church. He asked Mr. Thommai to take hold of a land of his own choice. Again in his search for a suitable land, he was guided by the Saint by way showing an impression of cross on one of the leaves of a plant. He began the construction work of the church in a place called Puliyampatti. He also brought the beauti ful wooden statue of St. Anthony of Padua from Santhai Pettai and placed it in the church. He lighted a lamp to burn there continuously. Though the church was very small in size roofed with hay, miracles started happening to all who came to pray to St. Anthony of Padua. People irrespective of caste, creed and religion flocked to the Church of St. Anthony of Padua at Puliampatti.

The Steady Development of the Shrine of St. Anthony of Puliampatti
The miracles and healings taking place at the small hut church at Puliampatti merited the attention of the Jesuit missionaries working in the diocese of Palayamkottai.
Rev. Fr. Greguer SJ wrote in his diary regarding the church in Puliampatti way back in 1851, “On the 14th September 1851, from Sivalaperi I had a run to Puliampatti to visit the church of St. Anthony which is a building – the kiln for baking bricks is ready”. It is some time after 1851, that a solid church building with bricks was constructed in a diameter of 12’ x 10’ x 12’.
In 1903 Puliampatti was attached to Panneer Kulam Parish as a sub station. A Priests’ residence was built in 1922. From then onwards, it was made easy to the visiting priests to stay and offer service to the increasing pilgrims. On realizing the indispensable service by priests, Rev. Fr. Savariraj SJ, the then Assistant Parish Priest of Panneer Kulam was allowed by Rev. Fr. Kurvilla SJ to stay at Puliampatti permanently. On the 15th of February, 1954, Puliampatti was erected a new Parish with Rev. Fr. A. Mariadoss as its first parish priest. By his earnest effort the small shrine was elevated to the present diameter of 100’ x 40’. It was rededicated to St. Anthony of Padua in a grand sacramental ceremony presided over by the then Arch Bishop J. P. Leonard SJ on the 13th June, 1961.

This is for our friend whom they are in foreign...

டாலருக்கும் ரியாலுக்கும் வாழ்க்கையை அடகு வைத்து விட்டு
மீட்க முடியாமல் நீரிலேயே மூழ்கிக் கிடக்கும் மீன் குஞ்சுகள் நாங்கள்......

பண்டிகை நாட்களில் குடும்பத்தோடு குதூகளிக்க முடியாமல்
தங்களின் வாழ்த்துக்களை மனம் முழுக்க சோகத்தோடு
கைப்பேசியில் கூக்குரலிட்டு கொஞ்சி மகிழ நேரில் இல்லாத காற்றலைகள் நாங்கள்......

இங்கே கண்ணே கனியமுதே என்றெல்லாம் தன் பெற்றக்குழந்தையை நெஞ்சுருகக் கட்டித்தழுவ முடியாதொரு துர்பாக்கியசாலிகள் நாங்கள்...

கொம்பியூட்டர், ஸ்கைப். போனிலும் சொந்த பந்தங்களின் குரல் கேட்டு கேட்டு எங்கள் பாசம் கூட இங்கு கமர்ஷியல் ஆகிப்போனது...
தொலைதூர பாசம் செய்தே/காட்டியே தொலைந்து போனவர்கள் நாங்கள்...

நான் இங்கே நல்லா இருக்கேன். என்று எப்போதும் சொல்லும் இயற்கை நிலை குரலுக்கு சொந்தக்காரர்கள் நாங்கள்...

வியர்வையில் நாங்கள் வேலை செய்து துவண்டாலும் விடுமுறையில் ஊருக்கு போகும் முன் சென்ட் வாசனை திரவியங்கள் வாங்க மறப்பதில்லை நாங்கள்...(எங்கள் வியர்வையின் வாசம் வீட்டில் உள்ளோர் அறியாமல் இருக்க...)

உனக்கென்ன! விமானப்பயணம், வெளிநாட்டு ராஜ வாழ்க்கை என்று ஊருக்கு போனதும் உள்ளூர் வாசிகள் எங்களை பார்த்து விடும் பெருமூச்சு வளைகுடா நாட்டின் அரபி நாட்டு வெப்பத்தை விட சற்று அதிகமாகவே சுடுகிறது! (இவர்கள் பேச்சி)

வெளிநாட்டு மூட்டை பூஜ்ஜி கடியை விட இவர்கள் கடியைதான் தாங்க முடியவில்லை

கம்ப்யிட்டர்க்குள் அகப்பட்டுக்கொண்ட எலிகள்,
நாங்கள் கலப்பை பிடிக்கவில்லை ஆனால் நாங்களும்
களைத்துத்தான் போகிறோம்...

எண்ணெய் கிணற்று தவளைகள் நாங்கள்...
வாயுக்குழாயில் சிக்கிக்கொண்ட வாயில்லா பூச்சிகள் நாங்கள்...
திரைகடலோடி திரவியம் தேடும் திசைமாறிய பறவைகள் நாங்கள்...

ஆரம்பத்தில் முதலீடில்லா தொழில் இது என்று பெருமிதப்பட்டோம் எங்களுக்கே தெரியாமல் எங்கள் இளமையை அல்லவா முதலீடு
செய்திருக்கின்றோம்...இப்போதுதான் புரியத்துவங்கியது சேர்ந்தே நரைக்கவும் துவங்கியது...

நாங்கள் முதலீடு செய்தது எங்கள் வாழ்க்கையை! வாலிபத்தை!!
இழப்பீடு கிடைக்காத இழப்பு இது , நஷ்ட்டஈடு கிடைக்காத நஷ்ட்டம் இது...

யாருக்காக...? எதற்காக...? ஏன்...?
தந்தையின் கடன், தங்கையின் திருமணம், தம்பியின் படிப்பு,
சொந்தமாய் வீடு குழந்தையின் எதிர்காலம், குடும்பச்சுமை
இப்படி காரணம் ஆயிரம்... தோரணம்போல் கண் முன்னே..."

மனைவியின் கண்சிமிட்டல்/சினுங்கள், அம்மாவின் அரவணைப்பு,
அப்பாவின் அன்பு, குழந்தையின் மழலை, நண்பர்களுடன் அரட்டை இப்படி வீட்டு சாப்பாட்டுக்கு ஏங்கி தவிக்கும் எங்கள் நாக்கு

இங்க உள்ள பர்கர், பீசா, சன்விஜ், சாப்பிட்டு சாபிட்டு எங்கள் நக்கும் செத்து போச்சி பசி கொடுமைக்காக சாப்பிடுக்றோம்.

ஏதோ எங்கள் உடம்பில் கொஞ்சம் ஓட்டி கொண்டு இருக்கும் ரெத்தத்தை கூட மூட்டை பூச்சி குடித்து விடுகிறது .

எத்தனையோ இழந்தோம்.....
எல்லாவற்றையும் இழந்த நாங்கள் இன்னும் இங்கே ஏன் இருக்கின்றோம்...

இழப்பதற்கு ஒன்றுமில்லை என்பதாலா?
இல்லை இழப்பிலும் சுகம் கண்டுகொண்டதாலா?"

சொந்த மண்ணில்
சொந்தங்களோடு
சோறு திண்பவன்
......யாரடா ?
இருந்தால் அவனே
சொர்க்கம் கண்டவனடா!

உங்கள் விரல் தொடும் தூரத்தில் நான் இல்லை என்றாலும் !' உங்கள் மனம் தொடும் தூரத்தில் நான் இருப்பேன் !

நீங்கள் இருப்பது தொலைவில் தான் ஆனால் என் இதயம் மட்டும் உங்களுடன் பேசிக்கொண்டிருகின்றது..

Thanks to face book ini oru vidhi sevhum 

Some Pics....

Village Visit...

புனித செபஸ்தியார்

புனித செபஸ்தியாரின் வாழ்க்கை வரலாறு

புனித செபஸ்தியார் பிரான்ஸ் நாட்டில் நர்போன் நகரில் கி.பி 257 ஆம் ஆண்டு பிறந்து இத்தாலியில் உள்ள மிலான் நகரில் வளர்ந்து, வனப்பு மிக்க வாலிபனாகத் திகழ்ந்தார்.

செபஸ்தியார் துன்புற்ற கிறிஸ்தவர்களுக்கு உதவும் நோக்கத்தோடு, உரோமை பேரரசன் தியோக்கிளேசியன் படையில் சேர்ந்தார். தன் வீரத்தாலும் தீரத்தாலும் வெற்றி வாகைகள் பல சூடினார். தியோக்கிளேசியன் தான் வெற்றி பெற்ற உரோமானிய கீழ்திசை நாடுகளுக்கு மன்னனாக தன் தம்பி மாக்சிமியனை நியமித்தான். மன்னன் மாக்சிமியன் செபஸ்தியாரின் வீர தீரத்தையும், நற்குணங்களையும் கண்டு வியந்து, அவரை தன் படைத் தளபதியாகவும், நம்பிக்கையுள்ள மெய்காப்பாளராகவும், நண்பராகவும் ஆக்கிக் கொண்டான்.

அன்புப்பணி:

செபஸ்தியார் அன்னை மரியை தாயாகவும், இயேசு கிறிஸ்துவைத்தன் அரசராகவும் கொண்டு திருத்தந்தைக்கு அன்பு மகனாக விளங்கினார். தன் பட்டங்களையும் பதவிகளையும் பயன்படுத்தி ஒடுக்கப்பட்ட ஏழைகளுக்கும், சிறையில் அடைக்கப்பட்டவர்களுக்கும் கிறிஸ்தவர்களுக்கும் அடிமைகளுக்கும் ஆதரவளித்து உதவி வந்தார்.

செபஸ்தியார் பொது மக்களிடமும் நன்மதிப்புப் பெற்றிருந்தார். அக்காலத்தில் வாழ்ந்த இளைஞர்களுக்கு அருமை அண்ணனாகவும், நண்பனாகவும் திகழ்ந்தார். பங்கிராஸ் என்ற வாலிபனைத் தன் அரவணைப்பிலேயே பாதுகாத்து வந்தார். பங்கிராசும் அவரை ‘அண்ணன் என்று அன்புடன் அழைத்து வந்தார்.

சுரங்கக்கோயில், கல்லறை போன்றவற்றை காத்து வந்த தியோஜனன் என்ற முதியவரின் இரு இளம் மகன்களும் அவர்களது நண்பர்களும் செபஸ்தியார் பேரில் மிகுந்த அன்பும் மரியாதையும் வைத்திருந்தவர்களில் குறிப்பிடதக்கவராவர். பங்கிராசின் தந்தை புனித லாரன்ஸ் போன்றோர் வேதகலாபனையில் வீர மரணம் அடைந்தபின் செபஸதியாரின் காலம் புயல் ஓய்ந்த அமைதி போல் இருந்தது.

துன்பங்களின் தொடக்கம்:

உரோமைப் பேரரசின் சக்கரவர்த்தி தியோக்கிளேசியன் புதிதாகப் பரவி வளர்ந்து வந்த இயேசு கிறிஸ்துவின் சத்திய மறையின் மேல் வெறுப்பு கொண்டான்.

கிறிஸ்தவர்களுக்கென்று தனித்தலைவர், தனிச்சட்டம் அன்பு மற்றும் சகோதரத்துவ உணர்வு, அனைவரும் கடவுளின் பிள்ளைகள் என்ற கொள்கை, மனிதனுக்கு மனிதன் சமம் என்ற கோட்பாடுகள் எல்லாம் அரசனே தெய்வம் என்ற எண்ணம் கொண்ட தியேக்கிளேசியனின்; கோபக்கனலுக்கு நெய் வார்த்தன. அவன் தன் தம்பி மாக்சீமியனுக்குக் கடிதம் எழுதி கிறிஸ்தவர்களை வேரோடு அழிக்கக் கேட்டுக்கொண்டான். மன்னன் மாக்சீமியன் கொடுங்கோலன். கிறிஸ்தவர்களை பிடித்துக் கொடுப்பவர்களுக்கு பாதி சொத்தும் மீதி மன்னனுக்கும் என்று ஆணை பிறப்பித்தான். பேராசைக்காரர்களும் கொடியவர்களும் கிறிஸ்தவர்களை பிடித்துக் கொடுத்து ஆதாயம் தேடினர். கிறிஸ்தவர்களை கொடிய விலங்குகளுக்கு இரையாக்கி, சித்திரவதை செய்தும் மகிழ்ச்சி கொண்டனர்.

கொடியவன் கோர்வீனன் பங்கிராசின் ஆசிரியர் காசியானைப் பிடித்து சித்திரவதை செய்து கொன்றான். பாதாள சிறைகளில் அடைக்கப்பட்ட கிறிஸ்தவர்களுக்கு உணவு வழங்;கி, ஆறுதல் கூறி, ஆதரித்து வந்தார் செபஸ்தியார்.

மார்க்கூஸ்-மர்செல்லியான்:

பொதுச்சிறையில் அடைக்ககப்பட்டிருந்த மார்கூஸ், மர்செலியான் என்னும் இரு சகோதரர்கள் தங்கள் வயோதிக பெற்றோரின் விருப்பத்திற்கிணங்க கிறிஸ்தவ மதத்தை மறுதலிக்க தயாராக இருந்தனர்.அச்செய்தியை அறிந்த செபஸ்தியார் விரைந்து சென்று வானவர்கள் மறைசாட்;சிகளுக்கான மணிமுடியை தலையில் சூடப்போகும் நேரத்தில், வேண்டாம!; என தள்ள உங்களுக்கு எப்படி மனம் வந்தது.? மனிதனாகிய என்னைப் பார்த்து வெட்க்கப்பட்டு ஒளிந்துக் கொள்ளும் நீங்கள், அதிக வல்லமையோடு இயேசு கிறிஸ்து வரும் போது எங்கு சென்று மறைந்து கொள்வீர்கள்? என்று பலவாறாக புத்திமதி சொல்லி அவர்களை திடப்படுத்தினார்.

அவரது இனிமையான கருத்தாழம் மிக்க உரையினால் சிறையில் இருந்த கைதிகள் அனைவரும் திருமுழுக்கு பெற முழு மனதாய் இருந்தனர். ஆனால் சிறைத் தலைவன் நிக்கோஸ் கிராஸ்துஸ்; தளபதியே நான் சிறைக்கதவை பூட்டவேண்டும் என்று கண்டிப்பாகக் கூறினான்.

சிறையில் இருந்த அனைவர் நலத்தையும் கருத்தில் கொண்டு அவன் மனைவி ஜோயே அம்மாவிடம் அவனுக்கு புத்திமதி கூறுமாறு செபஸ்தியார் கேட்டுக்கொண்டார். ஆனால் அவள் பக்கவாதத்தால் தாக்கப்பட்டு ஆறு வருடங்களாக ஊமையாய் இருப்பதை அறிந்து உருக்கமாய் செபித்து அவள் நாவில் சிலுவை அடையாளம் வரைந்து அவளைப்பேச வைத்தார். சிறையில் இருந்தோர் அனைவரும் சத்திய மறையை ஏற்றனர். சிறை அதிகாரி நிக்கோஸ் கிராஸ்துஸ் மனம் மாறினார். புது கிறிஸ்தவர்களை தம் வீட்டிலேயே பாதுக்காப்பாக வைப்பதாகக் கூறினார். அனைவரும் செபஸ்தியாரின் பாதம் மண்டியிட்டு கடவுளை போற்றினர்.

திமிர்வாதத்தை குணமாக்குதல்:

நகர அதிகாரி குரோமோசியான் பக்கவாதத்தால் படுத்தபடுக்கையாக இருந்தார்.சிறையில் நடந்த அருள் அடையாளங்களை சிறை அதிகாரி வழியாகக் கேள்விப்பட்டு, செபஸதியாரை தன் வீட்டுக்கு வருமாறு அழைத்தார். வீரத்தளபதி செபஸ்தியார், இறைவன் பாதம் மண்டியிட்டு, உருக்கமாக செபித்து, நகர் அதிகாரியின் உடம்பில் சிலுவை அடையாளம் வரைந்தார். உடனே நகர் அதிகாரி சுகம் அடைந்தார். அவரும் அவர் மகன் திபூர்சியான் என்ற இளைஞனும் கிறிஸ்தவர்கள் ஆயினர்.

பேராசைக்காரனின் சந்தேகம்:

உரோமைப் பேரரசின் மதிப்புக்கும் மரியாதைக்கும் உரிய வீரத்தளபதியாகிய செபஸ்தியார் ரோமானிய இளைஞர்களைப்போல் அன்றி, ஒழுக்கத்திலும் நற்குணங்களிலும் சிறந்து விளங்குவதைப் பார்த்த பேராசைக்காரன் புல்வியன், இவர் கிறிஸ்தவராகத்தான் இருக்க வேண்டும் என்று சந்தேகம் கொண்டான்.இப்படியிருக்க பங்கிராசைக் கோர்வீனன் பிடித்துக் கொடுக்க, அவர் வேங்கைக்கு இரையாக்கப்பட்டார். இக்கொடிய காட்சியைக் கண்டு கண் கலங்கிய செபஸ்தியாரைப் பார்த்த புல்வியன், இவர் கிறிஸ்தவர் தான் என்பதை உறுதி செய்து கொண்டான்.

புனிதரின் துணிவு:

பிறர் ஆஸ்தியின் பேரில் ஆசைக் கொண்ட புல்வியன் அவரைக் காட்டிக்கொடுக்க தக்க தருணத்தை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். செபஸ்தியாரோ தன் சொத்துக்கள் அனைத்தையும் இரகசியமாய் விற்று ஏழைகளுக்க கொடுத்து விட்டார். இதை அறியாத புல்வியன் ஒரு நாள் கொலுமண்டபத்தில் நுளைந்து, மன்னனிடம், ‘அரசே தளபதி செபஸ்தியார் கிறிஸ்தவர் என்றான். மன்னன், மகா கோபம் கொண்டு புல்வியனை கொல்லப்போகும் போது செபஸ்தியார் எழுந்து,

‘மன்னா! ஆத்திரம் வேண்டாம்!
நான் கிறிஸ்தவன்: கிறிஸ்தவனாய்
இருப்பது என் பாக்கியம்’ என்றார் அமைதியாக

மன்னன் அதிர்ந்து போய் அமர்ந்து விட்டான். ‘நன்றி கெட்டவன்’ என்று வாயில் வந்தபடி தளபதியாரைத் திட்டத் தொடங்கினான். ஆனால் அவர் அஞ்சவும் இல்லை. அசையவுமில்லை.

மன்னன், ‘தளபதியாரே நீர் உம்முடைய இந்த வேதத்தை விட்டவிடும். நான் மேலும் உமக்கு பல பட்டங்களும் பதவிகளும் தந்து சிறப்பிக்கிறேன். என் முதன்மைப் படைத்தளபதியையும், என் மெய்க்காப்பாளரையும் இழக்க முடியாது. ஆகவே தாங்கள் மறுப்பதாக மட்டும் சொன்னால் போதும். ஏனெனில் சட்டத்தை மாற்ற முடியாது’ என்று வேண்டினான். ஆனால் செபஸ்தியார் தான் வணங்கும் தேவன்; உண்மையானவர் அவரை மறுதலிக்க முடியாது. கிறிஸ்து ஒருவருக்கே கீழ்படிய முடியும் என்று உறுதியாகக் கூறிவிட்டார்.

ஆத்திரம் கொண்ட மன்னன் மாக்சீமியன் கோத்திராத்தூசிடம் அவரை கைது செய்யக் கூறினான். கோத்திராத்தூஸ் மறுக்கவே, கோத்திராத்தூஸ் கிறிஸ்தவர் என்பதை அறிந்து, உடனே வெளியில் இழுத்துச் சென்று கொல்ல உத்தரவிட்டான்.

செபஸ்தியார்; அம்புகளால் எய்யப்படுதல்:

வெளிப்படையாக மற்ற கிறிஸ்தவர்களைப்போல் செபஸ்தியாரைக் கொன்றால் நாட்டில் குழப்பம் உண்டாகும் என்று அஞ்சிய மன்னன், அவரை இரகசியமாய் ஒர் அறையில் அடைத்து வைத்தான்.

ஆப்பிரிக்க நாட்டு வில் வீரன் அபாக்கியானை அழைத்து, ‘செபஸ்தியாரை இன்று இரவே 2 மணிக்குமேல் காட்டுப்பக்கம்; கொண்டு சென்று மரத்தில் கட்டி வைத்து, அணு அணுவாக வேதனைப்படுத்தி சல்லடையாக அம்பால் துளைத்து, சித்திரவதைப்படுத்தி, கொல்லுங்கள் தலை, இதயம், வயிறு போன்ற வர்ம இடங்களில் அம்பு எய்து உடனே கொன்றுவிடக் கூடாது. என்று கோபாவேசமாக மாக்சிமியன் கட்டளையிட்டான்.

முழந்தாள் படியிட்டு ஒர் வானதூதன் போல் இருகைகளையும் விரித்து செபித்துக் கொண்டிருந்த செபஸ்தியாரைப் பார்த்து வியந்து வணங்கினான் அபாக்கியான். பின்னர் மன்னன் கட்டளையை நிறைவேற்ற அழைத்துச்சென்றான்.

பட்டமரம் பூத்த காட்சி:

காட்டில் பட்டமரத்தில் கட்டிவைத்து மன்னனின் கட்டளைப்படி அம்பால் எய்தனர் வில்வீரர்கள். இறந்துவிட்டார் என நினைத்து கட்டுகளை அவிழ்க்க மரித்தவர் போல் கீழே விழுந்தார். செபஸ்தியாரை கட்டி வைத்த பட்டமரம் பட்டொளிவீசிப் பூத்துக்குலுங்கியது. வில்வீரர்கள் அஞ்சி நடுங்கி ஒடினர்.
அங்குவந்த சில கிறிஸ்தவ வீரர்கள் செபஸ்தியாரின் உடலில் உயிர் இருப்பதைக்கண்டு, இரேனே அம்மாள் என்ற கிறிஸ்தவப் பெண்ணின் வீட்டில் சேர்த்தனர். மருத்துவ குருவால் சிகிட்சை அளிக்கப்பட்டு மயக்கம் தெளிந்தார் செயஸ்தியார்: தன் பெரிய வேதனைக்குப் பின்னும் இவ்வுலகிலேயே இருப்பதை நினைத்து வருந்தினார்.

கற்பின் சிகரம்:

கால்ஊன்றி நிற்கும் வலுப்பெற்றவுடனே, கொடியவன் கொடுங்கோன்மையை எதிர்த்து குரல் எழுப்பி, தட்டிக்கேட்கப் போவதாகக் கூறினார். வேண்டாம் என்று குருவானவரும் மற்றவர்களும் தடுத்தனர்.ரோமைப்பிரபு பபியானின் ஒரே மகள் பபியோலா, மன்னனிடம் இனி மேல் சொல்ல வேண்டாம் என்று பணிந்து வேண்டியும் செபஸ்தியார் சம்மதிக்கவில்லை. ஆகவே அவருக்காக பரிந்து பேச அவளே மன்னனிடம் சென்றாள்.

வேதசாட்சி முடி:

கி.பி 288 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி 20ஆம் நாள், செபஸ்தியார் மீண்டும் கால் ஊன்றிய முதல் நாள், செபஸ்தியார் மாடிமீது நின்றபடி மாக்சிமியா! மாக்சிமியா என்று அவனை பெயர் சொல்லி அழைத்தார். இரேனே அம்மாவின் வீடு அரண்மனைக்கு அருகில் என்பதால் மன்னன் அவனைக் கண்டான். அவர் உயிருடன் எலும்பும் தோலுமாக நிற்;பதைக்கண்டு வானுலகிலிருந்து நம்மை சபிப்பதற்கே அனுப்பப்பட்டாரோ? என்று அஞ்சி நடுங்கினான். அவர் மாக்சிமியா! கொடுங்கோலனே! குற்றமற்றவர்களையும் கொன்று குவிக்கிறாயே! இதோ!தெய்வ கோபாக்கினை என்னும் இடி உன் தலைமேல் விழப்போகிறது. மனம் வருந்தி மன்னிப்புக்கேட்டால் தப்பிப் பிழைப்பாய், இல்லையேல் காப்பாற்றுவார் இல்லாமல் அழிந்துபோவாய். கடவுளின் பெயரால் உன்னை எச்சரிக்கிறேன்’ என்றார் செபஸ்தியார்.

கோபம் கொண்ட மன்னன் அவர் உயிருடன் இருப்பதைக்கண்டு, அவரை இழுத்து வந்து, தன் முன்னிலையில் தடியால் அடித்துக் கொல்லுமாறு ஆணையிட்டான். கண்ணெதிரில் நடந்த படுகொலையைக் கண்ட பபியோலா மனம் வெதும்பி இல்லம் சென்றாள். கிறிஸ்தவள் ஆனாள். காலமெல்லாம் கன்னியாக வாழ்ந்து தன் வாழ்வை இயேசுவுக்காகவும், தன் பெருஞ் செல்வத்தை ஏழை எளியவர்களுக்காகவும் செலவிட்டாள்.

உடல் அடக்கம்:

செபஸ்தியாரின் உடல் கல்லுடன் கட்டி சாக்கடையில் போடப்பட்டது. அன்று இரவே நம் புனிதர்; பங்கிராசின் அன்னைலூசினாவின் கனவில் தோன்றி, தன் உடல் இருக்கும் இடத்தை தெரிவித்தார்.அப்புண்ணியவதி உடனே ஆட்களை அனுப்பி அவ்வுடலை எடுத்துவரச் செய்தார். செபஸ்தியாரின் திரு உடல் சுரங்கக் கல்லறையில் புனித இராயப்பர் சின்னப்பர் கல்லறைகளுக்கு அருகில் அடக்கம் செய்யப்பட்டது. இன்றும் அச்சுரங்கம் “புனித செபஸ்தியார் சுரங்கம்” என்றே அழைக்கப்படுகிறது.

கொடுங்கோலர்களின் அழிவு:

சில வருடங்களுக்குப் பின் உரோமைப் பேரரசன் தியோக்கிளேசியனும் அவன் தம்பி மாக்சிமியனும் கொன்ஸ்தந்தின் என்னும் சிற்றரசனிடம் போரிட நேர்ந்தது. திருத்தந்தை ஆசியுடன் கான்ஸ்டன்டைன் மன்னனின் படைகள் சிலுவைக் கொடியை முன்னிறுத்திப் போரிட்டன. சிலுவைக் கொடியைக் கண்ட தியோக்கிளேசியன், மாக்சிமியன் படைகள் சிதறுண்டு போயின. செபஸ்தியார் கூறியது போல மாக்சிமியனும், தியோக்கிளேசியனும் மாட்சியெல்லாம் இழந்து, நாய்களைப்போல் விரட்டப்பட்டனர். தியோக்கிளேசியன் திபேரி ஆற்றில் விழுந்து மடிந்தான். மாக்சிமியன் கஞ்சிக்கு காற்றாய் பறந்து, அலைந்து, மடிந்தான்.

கிறிஸ்தவர்களின் வெற்றி:

கான்ஸ்டன்டைன் மன்னன் வெற்றி பெற்றதும் தன் மணிமகுடத்தை திருத்தந்தையின் காலடியில் வைத்தான்.அவர் உரோம பேரரசனாக அவனுக்கு முடி சூட்டினார். கிறிஸ்தவர்களுக்கு விடுதலை அளிக்கப்பட்டது. கிறிஸ்தவ மதம் அரசாங்க மதமாக மன்னனாலும் மக்களாலும் ஏற்றக்கொள்ளப்பட்டது.சிறைப்பட்ட கிறிஸ்தவர்களால் கட்டப்பட்ட கொலுமண்டபம் அன்னை மரியின் ஆலயம் ஆக்கப்பட்டது. வேதசாட்சிகளின் இரத்தம் திருச்சபையின் வித்து என்பதற்கிணங்க உரோமை பேரரசு கிறிஸ்தவ பேரரசாக மாறியது.

நன்றி : sebathiyar.blogspot.in

மறை சாட்சி தேவசகாயம் பிள்ளை

மறை சாட்சி தேவசகாயம் பிள்ளை இன்றைய குமரி மாவட்டத்திலுள்ள நட்டாலம் என்னும் கிராமத்தில் 1712ஆம் ஆண்டு, ஏப்பிரல் 23ஆம் நாளன்று நாயர் குலத்தில் பிறந்தார். இவரின் இயற்பெயர் நீலகண்ட பிள்ளை என்பதாகும். சிறுவயதிலேயே சமசுகிருதம், கலை ஆகியவற்றை படித்து அறிந்தார். பெரியவர் ஆனதும் வில் வித்தை, வர்ம கலைகள், போரிற்கான ஆயுதங்களை பயன்படுத்தும் முறைகளையும் படித்து அறிந்தார்.
அதன் பின்னர் இவர் மார்த்தாண்ட வர்மாவின் அரண்மனையான பத்மநாபபுரம் கோட்டையில் பணியில் அமர்த்தப்பட்டார். அதன் பின்பு இவருக்கும் கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தில் திங்கள்சந்தைக்கு அருகே உள்ள மேக்கோடு என்னும் ஊரைச் சேர்ந்த பர்கவியம்மாளுக்கும் திருமணம் நடைபெற்றது.
1741இல் குளச்சல் துறைமுகத்தை பிடிக்க வந்த டச்சு படைகள் மார்த்தாண்ட வர்மாவின் படைகளால் தோற்கடிக்கப்பட்டன. டச்சு படைத்தலைவரான கத்தோலிக்க மதத்தை சார்ந்த பெனடிக்டுஸ் தே டிலனாய் (Benedictus De Lennoy), அவருடைய படைகளுடன் சிறைப்பிடிக்கப்பட்டார். இந்த வெற்றியின் நினைவாக நாட்டப்பட்ட தூண் இன்றும் குளச்சல் பகுதியில் இருக்கிறது.
நாளடைவில் இந்த டிலன்னாய் நீலகண்ட பிள்ளையின் நண்பரானார். ஒருநாள் நீலகண்ட பிள்ளை மிகுந்த சோகமாய் இருப்பதை கண்ட அவர் நலம் விசாரித்தார் . அப்போது நீலகண்ட பிள்ளை குடும்பத்தில் நிறைய துக்க காரியங்கள் நிகழ்ந்து கொண்டிருப்பதாகவும், தங்கள் கால் நடைகள் இறந்து போவதாகவும். பயிர்கள் நாசம் அடைந்து போவதாகவும், பொருளாதார ரீதியாக பெரும் நஷ்டம் ஏற்பட்டுள்ளதாகவும் தெரிவித்தார்.
அப்போது திருவிவிலியத்தில் உள்ள யோபுவின் கதையை சொல்லி கிறித்தவத்தை டிலனாய் அவருக்கு அறிமுகப்படுத்தினார். நாளடைவில் கிறித்தவத்தின் மீது நல்ல நம்பிக்கை வந்ததும் திருமுழுக்குப் பெற்று கிறித்தவராக நீலகண்ட பிள்ளை விருப்பம் கொண்டார். திருநெல்வேலி மாவட்டத்தின் வடக்கன்குளம் கத்தோலிக்க தேவாலயத்தின் பங்குத்தந்தையாகப் பணிபுரிந்த ஜோவான்னி பத்தீஸ்தா புத்தாரி (Giovanni Battista Buttari) நீலகண்ட பிள்ளைக்குத் திருமுழுக்கு வழங்கி, "தேவசகாயம்" என்னும் பொருள்தருகின்ற "இலாசர்" (Lazarus) என்னும் பெயரைச் சூட்டினார்.
கத்தோலிக்க மதத்திற்கு மாறியதும் தேவசகாயம் பிள்ளை பலரிடமும் இயேசு கிறித்துவை பற்றிப் போதித்து, பலரை கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மனம் மாற்றினார். அவரின் மனைவியும் ஞானப்பூ எனும் பெயருடன் திருமுழுக்கு பெற்று கத்தோலிக்க கிறித்தவர் ஆனார்.
இவர் இந்து பாரம்பரிய நாயர் குடும்பங்களில் இருந்த மூட நம்பிக்கைகளை எதிர்த்தார். எனவே இவருக்கெதிராக பல பொய் குற்றச்சாட்டுகள் அரசாங்க அதிகாரிகளால் சுமத்தப்பட்டன. பலரும் அவரை மீண்டும் இந்து மதத்திற்கு மதம் மாறும்படி நிர்ப்பந்தித்தார்கள். மேலும் மிகக் கடுமையாக எச்சரிக்கப்பட்டார். கிறித்துவுக்காக தனது உயிரையும் கொடுக்க அணியமான தேவசகாயம் தம் கிறித்தவ விசுவாசத்தில் உறுதியாக இருந்தார்.
இதனால் கோபம்கொண்ட ராஜா மார்த்தாண்ட வர்மா அவரை மரண தண்டனைக்காக சிறையில் அடைத்தார். அவருடைய உடம்பில் கரும்புள்ளியும், செம்புள்ளியும் குத்தப்பட்டன. கைகள் பின்புறமாக கட்டப்பட்டு கழுத்தில் எருக்கம் பூ மாலை அணிவிக்கப்பட்டு எருமை மாட்டின் மீது பின்னோக்கி அமரவைத்து அவரை கேவலப்படுத்தும் படியாகவும் கிறிஸ்தவத்திற்கு மாறினால் இப்படித்தான் மற்றவருக்கும் இருக்கும் என்பதற்கு பாடமாகவும் அவரை ஊர்ஊராக அழைத்து சென்றார்கள்.
14, சனவரி, 1752-ஆம் ஆண்டு தென் திருவாங்கூர் மன்னராக ஆட்சி செய்த மார்த்தாண்ட வர்மா காலத்தில், குமரி மாவட்டத்தில், ஆரல்வாய்மொழியில் உள்ள காற்றாடி மலை என்னும் இடத்தில் தேவசகாயம் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டார். தான் இறப்பதற்கு முன்பாக தன்னை சந்தித்த குருவிடமிருந்து நற்கருணை பெற்றுகொண்டார். தேவசகாயம் பிள்ளையின் உடல் காட்டிலேயே எறியப்பட்டது. குமரி மாவட்ட கத்தோலிக்க மக்கள் அவரது உடல் பகுதிகளை எடுத்து, நாகர்கோவிலில் உள்ள கோட்டாறு புனித சவேரியார் கோவிலில் அடக்கம் செய்தனர்.
புனிதர் பட்ட நடவடிக்கைகள்
தேவசகாயம் பிள்ளை கிறித்தவ மத நம்பிக்கையின் பொருட்டு கொல்லப்பட்டார் என்னும் செய்தி அடங்கிய அறிக்கையை அப்போது கொச்சி ஆயராக இருந்த கிளெமென்சு யோசப் (Clemens Joseph) என்பவர் 1756இல் உரோமையில் திருத்தந்தையிடம் கையளித்தார். இலத்தீன் மொழியில் எழுதப்பட்ட அந்த அறிக்கையும் அதன் ஆங்கில, தமிழ் மொழிபெயர்ப்புகளும் உள்ளன.
பின்னர் 1993இல் தேவசகாயம் பிள்ளைக்கு புனிதர் பட்டம் அளிக்க முயற்சி மேற்கொள்வது பொருத்தம் என்று கருதி அதற்கான நடவடிக்கைகளை கோட்டாறு மறைமாவட்ட ஆயர் தொடங்கினார். அவரின் வேண்டுகோள்படி, 2004ஆம் ஆண்டு தமிழ் நாடு கத்தோலிக்க ஆயர் பேரவை, அகில இந்திய கத்தோலிக்க ஆயர் பேரவையுடன் இணைந்து, தேவசகாயம் பிள்ளைக்கு புனிதர் பட்டம் அளிப்பதற்கான நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டு, உரோமைத் தலைமைப் பீடத்துக்கு வேண்டுகோள் விடுத்தது. இதன் முதல் படியாக இவர் இறை ஊழியர் என அறிவிக்கப்பட்டார்.
ஜூன் 2012இல் திருத்தந்தை பதினாறாம் பெனடிக்ட், தேவசகாயம் பிள்ளை உறுதியான விசுவாச வாழ்வு (heroic virtues) வாழ்ந்தார் என அறிக்கையிடும் புனிதர் பட்ட நடவடிக்கைகளை கண்காணிக்கும் பேராயத்தின் (Congregation for the Causes of Saints) ஆவணத்தில் கையொப்பம் இட்டு இவரை வணக்கத்திற்குரியவர் நிலைக்கு உயர்த்தினார்.
கேரளத்தைச் சார்ந்த புத்தன்பரம்பில் தொம்மச்சன் என்பவரும், குமரி மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த தேவசகாயம் பிள்ளையும் துறவறத்தைத் தழுவியவர்கள் அல்ல, மாறாக பொதுநிலையினர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

உலகப்போராய் மூளும்

பன்னிரண்டு கோடி கை
பலமிருந்தும் செயலுண்டோ
பன்னிரண்டு கோடி கண்
பார்த்திருந்தும் பயனுண்டோ
என்னிருந்து என்ன பயன்
ஈழவர்க்கு தாய்தமிழ்நாட்டு
மண்ணிருந்தும் என்னபயன்
வரலாறு காரிதுப்பும்

பெருங்குற்றம் புரிந்துவிட்டோம்
பேரழிவின் சாட்சிகளாய்
இருந்துவிட்டோம்;; ஒருநாட்டை
இழந்துவிட்டோம் ;; இனியேனும்
திருந்திவிட்டோம் எனக்காட்ட
தென்தமிழர் ஆறுகோடிபேர்
திரண்டுவிட்டோம் என்பதுவே
தீர்வாகும் ;; செய்வீரா

முல்லைப் போர்முடிவன்று
முழுப்போரே இனிமேல் தான்
ஈழத்தின் எல்லைக்குள் எரிந்திருந்த
ஈழப்போர் இடம் மாறி
எல்லை தாண்டி புவியின்
எண்பது தேசத் தமிழர்
உள்ளத்து தீயாய் இணைந்து
உலகப்போராய் மூளும்...!!!

!!!...தணிகைச்செல்வன்...!!!

From face book .........

Village Festival Notice....

Visit of my village & Velankanni

Add caption

Pongal Holiday

Add caption

Velankanni Visit

CHRISTMAS FUNCTION